Als ik op mijn terras zit, kijk ik nu recht tegen een merelnest aan. In eén dag opgebouwd, want gisteren vroeg in de middag zag ik de merel verkennende bewegingen in de haag maken. Nu wipt zij met haar hele kop erin, zodat alleen de staart te zien is, nestelt zich en vliegt er weer uit, op en neer. De laatste bekledingen alvorens de eitjes gelegd worden? Ik hoop het zeer. Lijkt me erg leuk om binnenkort hongerende snaveltjes tevoorschijn te zien steken.Zo'n tuintje is een en al groei en beweging, nu. De mussen en andere soortelingen hebben een nieuwe strategie ontwikkeld, ook al in een weekje tijd. Vorige week was een van hen slachtoffer geworden (zie blogje vogeltje) en nu zitten ze en masse in de boom van de buurman, volgens mij om de eksters daar weg te houden. De lichtroze akelei en de vergeet-me-nietjes in de bloembakken zijn gaan bloeien, die hebben ook zelf besloten om vanuit de aarde zich dáár te nestelen, want ik heb ze daar niet geplant. Zo zoekt een ieder op een eigen wijze een veilig heenkomen.
Net zoals in het boek De omweg van Gerbrand Bakker, genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, maar volgens Jeroen Vullings in VN van deze week kansloos, hij vindt er niks aan: 'Niet aan de kabbelende intrige, niet aan de babbelende gesprekjes, niet aan wat het saaie verhaal wil uitdrukken.' Het gaat over een vrouw die haar man verlaat en in Wales in een gehucht een huis betrekt. Ze wil een boek schrijven over de voor haar overgewaardeerde poezie van Emily Dickenson. Onderwijl, thuis, steekt haar man een brandje aan in de school waar zij werkte, met de spullen van een jonge student, met wie ze iets heeft gehad, vermoedt hij.
Daar in Wales, komt er een andere jongeman langs, die zich een plek verovert in haar huis. Ze is bezig met de tuin, het maken van een hok voor de ganzen die er een voor een worden opgegeten, ze ligt bij een steencirkel en wordt gebeten door een das, ze heeft pijn, zo ontdek je gaandeweg, vreet zich vol met pijnstillers. Is dit allemaal hemeltergend saai? Ik vind van niet. Maar ja, ik kan ook rustig een hele dag op mijn terras zitten en alleen maar wat rondkijken.
Het is de suggestie van de binnenwereld van deze vrouw en het langzaam daarmee bekend raken, dat het boek een spanning geeft. De natuurbeschrijvingen waar Gebrand Bakker beroemd om is geworden door het boek Boven is het stil, werken als dezelfde soort omtrekkende bewegingen, zoals die merel in mijn tuin haar nest gebouwd heeft. En als het af is, dat nest, dan weet je waarom ze er niet meer wonen kan. Met deze omtrekkende omschrijving, verraad ik volgens mij niks van het plot. Elke omweg leidt naar een doel, is de moraal van het verhaal en van dit blogje.
