De halve wereld vindt hem een leuke vent om te zien en iedereen gaat door hem aan de Nespresso, maar door deze film is hij definitief helemaal in mijn achting gestegen: George Clooney. Regisseur en meespelend in Good night, and good luck. In zwart-wit, camera's die de gezichten en emoties in kalm tempo filmen: de spanning, de macht, het wel-of-niet instorten van werelden.De film begint in 1958 en leidt je in die sfeer door een prachtig jazznummer, gezongen door Dianne Reeves en de camera glijdt onderwijl langs lachende, vrolijke gezichten op een receptie, anticiperend op het diner dat zal volgen ter ere van de CBS-journalist Edward Murrow. Alle mensen veilig en voldaan in hun feestelijke cocon. Dan komt Murrow zelf op en zijn toespraak blijkt scherp; een donderpreek. Als men nu niet wakker wordt, dan zal tv er niet toe dienen om inzicht te geven in het wel en wee van mensen over de wereld, maar een amusementsmachine worden die mensen weghoudt van wat er in werkelijkheid gebeurd. Hoe waar is dat geworden.
Het wordt 1953, gepassioneerde journalisten met een geweldige teamgeest proberen met man en macht de waarheid boven tafel te krijgen rondom de heksenjacht van senator Mc Carthey tegen communisten. Onschuldige burgers worden onder druk gezet en Murrow bindt de strijd aan tegen deze onheuse praktijken. Mc Carthey krijgt van CBS evenzeer zendtijd om zichzelf te verdedigen. De rethoriek en pathos doen mij aan Geert Wilders denken en de beelden van Mc Carthey zijn die van de echte. Onderwijl krijgen hoogoplopende emoties heel mooi de kans om bij je binnen te sijpelen, doordat de studio jazz band telkens tussendoor een nummer speelt en zingt: de woorden van de liedjes passen bij de stemming van dat moment.
Tv staat nog in de kinderschoenen en heeft vrij spel totdat sponsors hun geld intrekken. Zo wordt men langzaam ingekapseld en het programma van Murrow: See it now!, dat hij na elke analyse en onthulling eindigt met: good night, and good luck wordt van prime time midden in de week, weggesaneerd naar de zondagmiddag. Zoiets als Buitenhof, dus.
Deze film maakt mij weer duidelijk waarom ik tv helemaal niet mis en doet verlangen naar een tijd die slow en bedachtzaam is. Het doet je realiseren dat tv een machtig instrument zou kunnen zijn om mensen over de hele wereld werkelijk dichterbij elkaar te brengen. Dat het ook zó had kunnen zijn. Ware het niet dat toen al, meer dan 50 jaar geleden, de bal een andere kant oprolde.
George Clooney heeft zich een beetje ontwikkeld tot het linkse geweten in Amerika. Deze film is van 2005. Maar ja, als je in Venetië in de buurt van het St. Marcoplein loopt en je de hele tijd tegen zijn kop aankijkt, gigantisch uitvergroot over de hele gevel van een palazzo, met een Nespresso in de hand, dan zie je dat het toch ook wel lekker is, om te zwichten voor de macht van het geld, ook al ben je George Clooney.
