Niks zo heerlijk als door een stad flaneren. Genieten van al die onverwachte taferelen en vondsten. De tijd verliezen. Op een bankje je koesteren in de winterzon met een accordeonspeler vlak achter je en ontdekken dat er geel-groene grote grasparkieten of is het een kleine papegaai-soort?, in het Vondelpark in Amsterdam kletspraatjes in de boomtoppen maken. Lezen en bladeren op de boekenmarkt bij het Spui en in boekhandels en tenslotte het boek maar kopen, omdat het sluitingstijd is, een boek dat ik zomaar op de titel heb gepakt: Forget Sorrow van Belle Yang.Het is een autobiografische graphic novel, naar het voorbeeld van Marianne Setrapi's Persepolis, die er een nieuw genresoort mee geschapen lijkt te hebben.. De stripachtige tekeningen zijn een geweldige manier om zonder veel woorden een hele wereld te voorschijn te toveren. Een wereld ditmaal, die iets bekends heeft door het mengsel van Oost en West: Belle Yang is een Amerikaanse Chinese, die geboren is in Taiwan. Haar ouders zijn gevlucht uit China en via Japan zijn ze uiteindelijk in Californie gaan wonen. Haar oorspronkelijke naam ' Xuan' , betekent: 'vergeet verdriet'. In haar studententijd krijgt ze het verkeerde vriendje dat haar mishandelt en stalkt, ze gaat weer terug naar haar ouders en haar vader vertelt haar als troost en afleiding het verhaal van haar voorouders. Zou ze daardoor uiteindelijk haar eigen verdriet kunnen vergeten? Dat zal ik nog ontdekken.
Ach, en in het Vincent van Gogh museum is een leuke tentoonstelling die snapshots heet, kunstenaars als Bonnard, Breitner, Israels die terwijl de fotografie net was uitgevonden, kiekjes maakten die het uitgangspunt van schilderijen werden, soms een beetje verborgen want dat was toen nog geen erkende artistieke techniek. Een foto van Breitner, twee vrouwen op een bed, trok mijn aandacht: hoe kreeg hij die twee vrouwen zo op dat bed? Zouden het twee vriendinnen zijn uit zijn eigen intieme kring? Adembenemend.
In De Melkweg een foto-expositie : portretten van mensen die hiv-positief zijn, de overlevers tot nu toe, na 30 jaar hiv en aids in Nederland. Ik weet het nog dat het bekend werd, dat er jonge mensen dood gingen toen, en de cocktails kwamen, en het leven rekte en rekte zich weer en dat gebeurde allemaal in mijn tijd van leven.
Een aanschakeling van snapshots, dat is zo'n wandeldag door de stad, als een graphic novel stromen de beelden door mijn hoofd. Ik geloof dat ik dit alleen zo kan beleven als ik alleen door een stad loop. Dan word je een soort leeg scherm waar alles op geprojecteerd wordt en tegelijk geconsumeerd en verteerd.
