Zo'n dag, die een aaneenschakeling van geluksmomenten is:- Tromgeroffel in de Nieuwmarktbuurt te Amsterdam: twee Chinese geluksdraken dansen door de straten. Ze stoppen bij een Chinees winkeltje, leggen er een rode sliert van vuurwerk bij de ingang, met de vingers je oren dichtstoppen,oorverdovend geknal, alle boze geesten zijn weer verjaagd, de straat kleurt rood, de kleur van de liefde, alles mag opnieuw beginnen.
- Fietsen naar de Dappermarkt, in een Indiase veelkleurige stoffenwinkel precies de kleur paars van dit blog tegenkomen, een soort zwaar tule, wat doorzichtig, met zilverwitte glinsterende bloemen erop en ranken en knoppen die me wel aan passiebloempjes doen denken en na enig getwijfel, daar 3 meter van kopen. Zomaar. Misschien drapeer ik er een muurtje mee in mijn toch al bonte kamer.
- Een hagelbui laat witte pareltjes dansen in de waterplassen.
- Ineens op het idee komen om gericht te zoeken naar een lap stof voor de meditaties in de kapel bij de Clarissen. Die hebben een hele plastic kist vol lappen, maar sommige kleuren ontbreken. Welke ook alweer? Ik vind een licht olijfgroene soepele stof met een vleug glans daarover. Ja, dat is het! Ik koop twee meter. Dat heet: Domweg Gelukkig in de Dapperstraat.
-Ik fiets het Oosterpark in. In dankbare herinnering aan broeder J. die hier een groot deel van zijn leven in gewerkt heeft. Besluit te fietsen naar het Flevopark. Door de Javastraat. O! Wat heerlijk, al die kleine winkeltjes van mensen uit allerlei windstreken. Wat maakt de straat een mooie bocht, wat doen het ritme van de grote verhuishaken boven de huizen, wellicht in de Gouden Eeuw van Nederland allemaal pakhuizen, denken aan eeuwen en eeuwen van bedrijvigheid. Ik wil langs de camping op de Zeeburgerdijk, maar vind die niet, wel een wijdsheid ineens: boten, water, een brug; de rand van Amsterdam.
- Ik volg zomaar wat bordjes: langs Artis naar het Verzetsmuseum. Wil ik daarin? Nee toch maar niet, de zon schijnt net. Een brugje over en een meneer passeert: 'Wat heb jij een leuke hoed!' 'Dankjewel!'
- Kom langs het Scheepvaartmuseum. Het begint te regenen. Gauw naar binnen, dan maar. Wat een verassing! De zee loopt door het gebouw heen, de boten varen over. Een sterrenhemel, alsof je op het dek staat, globes van de aarde en van de hemel, schilderijen vol Hollands Welvaren en ik weet: een lijn waaruit ik voortgekomen ben, is ooit op zo'n stoomboot de zee overgevaren. Een schilderij met alleen maar zee daarop, grijpt me ineens aan: dat was het uitzicht, maanden lang... hoe ontheemd kan men daar van worden? Weg uit het vertrouwde naar iets volkomen onbekends. Er hangt een schilderij van Charlotte Mutsaerts: een vrouw op de kade bij de haven van Oostende: alsof je in het hart kijkt van iemand met een groot verlangen... Het verzoent me een beetje met al het ongerijmde.
-Tot slot nog naar FOAM. Prachtige foto's van fotograaf Joel Sternfeld. Hij was een van de eerste fotografen die in kleur werkte. Mooie kleuren, korrelig zacht. Mensen in steden en op het platteland van Amerika. Soms een beetje absurd en mild tegelijk. Plekken die onschuldig lijken, maar geladen blijken omdat daar ooit eens iets ergs is gebeurd. Plekken waar wat resten van menselijke bouwsels over zijn gebleven, getuigenissen van een ideaal, een visie van ooit, de mensen zijn al weg. Elke foto nodigt je als het ware uit, om het beeld te lezen, een beetje als poëzie, waar een detail in eens het centrum kan worden.
Zo'n dagje met geluksmomenten, die zich rijgen aan een snoer van ... vrede? Ja, ik geloof van wel.
