Mijn eerste dag op mijn nieuwe werkplek zit erop. Gek, gek. Ik ben er verstoken van internet, eventjes hopelijk, want mijn token is nog niet binnen. Al had ik daar nu natuurlijk nog net niet de rust of de tijd voor: om ook nog een blogje te schrijven. Nieuwe mensen, allemaal nieuwe sleutels, die op allemaal andere kastdeurtjes passen, nieuw soort koffiezetapparaat, nieuwe kassa, enzovoort. Ik ben meteen de keukenlaadjes gaan herorganiseren, dat zijn het soort dingen die je doet om iets tot éigen te maken.Natuurlijk begon ik maar meteen over mijn droom te vertellen: dat dit een gezellige huiskamer van de buurt kon worden, dat het zo leuk centraal lag, dat het toch geweldig was, als je gewoon maar binnen zou lopen, niet persé om wat te DOEN, gewoon maar. Sommige gezichten begonnen wat te glimmen: Ja, leuk als ik er een 1000 stukjes puzzel zou neerleggen! Ja, het is zo dat je vaak in je flat zit en denkt: wat nu dan, weer een rondje door het winkelcentrum? Het woord "spelletjesinloop' viel niet goed: dat is voor eenzame mensen, verplicht spelletjes met elkaar moeten spelen, zei eentje.
Maar ik mis dat juist zo! Ik wil wel spelletjes spelen, gewoon lekker simpel rummicubben of scrabble: dat ligt er overigens al. Het is wel grappig om te doen: dat aftasten van elkaar. Een mevrouw. J. had een buitenlands accent. Toen ik haar daarnaar vroeg, ontweek ze wat. Dit vindt ze geen leuke vraag, dacht ik. Maar halverwege de middag kwam ze aan de bar en zei ineens: Ik kom uit Hongarije... 45 jaar geleden. Wat was daar ook al weer? Opstand? Is ze wellicht op de vlucht geslagen? Opende ik aanvankelijk een bord vol ellende, door mijn vraag?
Wordt vervolgd. Raar om het met deze mensen te zullen gaan doen, de komende tijden. Wat zit er aan potentie om werkelijk wat te laten onstaan? Het is net alsof ik iemand ben die gestrand is in een dorp, ergens ver weg van de buitenwereld. En dan maar kijken wat er geweven kan worden aan samenhang.
