Hè, hè. Eindelijk was het weer eens zover. Een mager winterzonnetje, geen wind: ik toog naar de Waal. Geen strandjes, alles overstroomt, alle boomstammen onder water. Een stuk aangespoeld hout vinden, erin snijden, iemand met een lang gewaad, een arm hoog geheven, wijzend naar de verte:' de profeet', doopte ik haar. Ik bond roodachtige haarwortelstengels rondom haar, tot aan het middel: alsof ze uit de woelige baren overeind blijft staan, niet verstrikt wil raken in alle kronkelingen, alleen maar staat: Kijk! Daar is de hemel! Er is ruimte, er is wijdsheid: dat is de toekomst!Ik dacht aan de film The Iron Lady, waar ik gisteren voor mij geheel onverwacht heen ging. Want ik wilde naar een andere, maar besloot ter plekke voor deze. De recensies waren niet heel lyrisch. Maar ik kwam ontroert uit de film. Meryl Streep speelt natuurlijk grandioos, dat ze nu Margaret Thatcher vertolkt, dat deed er eigenlijk niet toe. Ze zou te menselijk gemaakt zijn, maar dat is een gekke kritiek. Achter welk pantser dan ook, hardheid, bravoure, egocentrisme whatever: de menselijkheid daarachter is altijd dezelfde. Men ziet een oude vrouw die worstelend de fragmenten van haar leven probeert samen te binden, ze staat in haar eigen wortelstelsels: Kijk! dat ben ik! Wie was ik?
In de hal van de bioscoop stond het helemaal vol met mensen. Ze gingen allemaal naar de documentaire Ran Zen, en een discussie daarna met de maker over de vraag die de film behelsd: Hoe boeddhistisch is het westerse boeddisme, met name in de Zen-beoefening? Ik sprak een bekende, die ook ging en bij een introductiecursus zat van Zen.nl. Een ondertussen heel grote organisatie, die een mediterend Dick Bruna-poppetje als vignet heeft. Ze vertelde elke dag 2x20 minuten stil te moeten zitten. 'Als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer', zei ze. Dus vooruit maar: elke ochtend om half zeven op. Hoe ontworstel je je aan de drukke worteltakken van het dagelijks leven? Kijk! Zie! Wat gebeurt er dan met je?
In het wijkcentrum leverde de eerste open inloop, met de eerste keer 'gratis' koffie en de eerste keer bezig aan een legpuzzel: een stukje Keukenhof met felroze tulpen 'om de lente in de buurt te brengen', zei ik, 14 mensen op. Toch aardig. De muziek van een live concert van Paul de Leeuw moest uit: Stop eens met dat kattengejammer! Waarom moet die altijd van die rare woorden gebruiken? Rowhen Heze viel wel goed. Kijk! Zie! Wat zal zich gaan wortelen vanuit zo'n beginnetje?
J. de Hongaarse, kwam naar de bar en wilde me wat vragen. Of ze de volgende keer mijn haar mocht vlechten, iets met een vlecht aan een kant en een beetje wild aan de andere kant. Dat mag. Alles mag, ik ben zó gemakkelijk.
