Het wordt weer lente-achtig... ik heb de eerste katjes zien glanzen en van een struik in de berm een paar takjes afgesneden. Tegelijk blijft het ook wat grauwig... nationale rouwgevoelens omdat Friso in slaap blijft. Als het koningshuis een soort van referentiepunt is voor samenbinding, identificatie, spiegeling, dan begrijp ik al die journalisten wel bij het ziekenhuis en de hype die het welhaast was op de tv, naar ik heb vernomen. Nederland heeft nu een prins die wellicht nooit meer wakker wordt... Zal het de Nederlandse identiteit mee gaan bepalen? Worden we er wat zachter van, minder arrogant en oordelend?Een heerlijk weekend-boek gelezen: Hartstochtjes van Kees van Kooten. Twintig passies van hem komen voorbij, zo aanstekelijk geschreven en verluchtigd met foto's, reproducties e.d. dat je je afvraagt of het ook niet al eerder hartstochtjes van jezelf waren. Over de tekenaar Sempé, die met weinig lijntjes, propvol soms, hele verhalen vertelt, elk gezichtje met een eigenheidje. Over Frans Masareel en legpuzzels. Over nu vage reclame-schilderingen op oude muren op zijkanten van huizen in Frankrijk. Ik kreeg herinneringen van schilderingen op muren in Togo, Benin en Niger, oude koloniën van Frankrijk, waar zwarte vrouwen 's ochtends met stokbroden op straat lopen.
Tegelijk is de veertigdagentijd weer begonnen. In het Clarissenklooster zijn er op de zaterdagavonden vigilie-vieringen rondom de zeven werken van de barmhartigheid en ik dans weer mee, en verblijf er in de stilte. Altijd dat ijkpunt om terug te keren, mijn welhaast vaste plaats in de kapel... En de dag ervoor is de elfde meditatiecyclus begonnen. Er was een groep uit Friesland op bezoek en een dame naast me aan tafel vroeg of ik Nederlands kon praten! Alsof ze voor het eerst een buitenlands uiterlijk zag. 'Ze is hier zeker kind aan huis?' vroeg ze aan zuster M. schuin tegenover haar. Ja, zo kun je dat wel zeggen, ja, en ze doet mee aan de meditatie. En de leesgroepen niet te vergeten, mompelde de zuster naast haar erachteraan. RAAR, om zo genegeerd te worden, je een beetje als een buitenaards wezen behandeld te voelen.
Ik las nog een ander boek: Voor altijd van Susanna Tamaro. Een man heeft zich teruggetrokken in een eenvoudig huis in de bergen in de natuur en hij blikt terug op zijn leven tot nu toe: Hij heeft zijn vrouw en zoontje verloren bij een auto ongeluk. Was het zelfmoord?, gonsde er in zijn omgeving. Hij weegt de voorbije relatie, hij weegt zijn leven, hij ziet hoe hij langzaam ontwaakt is naar een leven dat waarachtiger is dan daarvoor. Omdat het liefdevoller is. Het gaat over pijn, onmacht, verdriet, vergeefsheid en de kracht om daar toch uit op te rijzen. Mooi boek.
Tot slot zag ik de dansfilm: Shall we dance met Richard Gere en Jennifer Lopez als dansjuffrouw en Susan Sharandon als zijn vrouw. Over mensen die door te dansen allemaal een soort doorgang maken van een soortement van grauwheid naar het lente-katjes-gevoel. Het liedje Sway, uitgevoerd door de zeer aantrekkelijke damesgroep The Pussycat Dolls uit Los Angeles, geeft dat verlangen goed weer: je wilt door, een doorgang maken, leven in verbondenheid: Sway!
