Zusje kwam binnen, zag mijn eerste schilderij aan de muur hangen en begon meteen met associaties van Saturnus, die de rode planeet is, over André Kuipers, die in de ruimte zweefde, ze vond het wat vervreemdends hebben. Grappig, want die associatie had ik zelf helemaal nooit gemaakt. Je blijft wel kijken, zei ze.De boekenclub kwam binnen: 'Dat schilderij... wie heeft dat gemaakt?'
'Ikke dus', zei ik, 'mijn eerste!'
'Intrigerend', kwam er als uit één mond.
'Wat stelt het voor?'
'Ja, dat weet ik niet hoor, ik doe maar wat.'
'Dus je bent zomaar begonnen en dan komt er dat uit?'
'Ja. zo ongeveer.'
Ik geloof dat ik maar kunstenares word.
Het is mijn algemene methode, kan ik ondertussen wel stellen. Als ik een driegangenmaaltijd kook, zoals voor de boekenclub: Soep? In de koelkast zijn nog veel wortelen, ik kom een recept tegen met verse gember daarbij en een bosje verse tijm die je erbij laat trekken, denk: lijkt me geinig om uit te proberen, soep klaar, maar wel heftig van smaak. Oké, hoofdgerecht, moet dus mild van smaak zijn: ik denk aan zacht, een accent van pittig, zoet, ook iets fris erbij, denk daarbij letterlijk aan een palet, zoals bij schilderen, meng wat en combineer: Verrukkelijk, zei een boekenclubster.
Bij voorbereidingen op de meditatie en de leesgroepen: ik lees wat, ik denk wat, ik blader wat in andere boeken, werk ondertussen een beetje in de tuin, maak een wandelingetje, ga zitten en schrijf in één ruk wat het worden zal. Kom daar ook nooit op terug, verbeter hoogstens een woordje of een detail. Zo gaat het ook met deze blogjes: vaak begin ik, en weet ik helemaal niet wat ik schrijven zal. Soms verbaas ik mezelf als ik weer op de 'bericht publiceren'-knop druk.
Nou ja, zo leef ik ook mijn leventje. Ik doe maar wat. Ik kan het ondertussen ook als luxe en een kans ervaren dat ik niet de verantwoordelijk heb tot het opvoeden van kinderen, want dan kun je niet veel met het motto: Maar wat doen.
