Een strakblauwe hemel. De takjes van de boom voor me fijn bedauwd met witte rijp. Het zonnetje in mijn gezicht. Ik typ hier op een soort oergrond, de moederkoek. Hier zo ongeveer is dit blog ontstaan.' Is dat ook niet iets voor jou, een blog?', mailde L .me, alweer meer dan vijf jaar geleden. Ik mailde meteen terug: 'O nee! Ik ben een internetdummie, ik kom er nauwelijks op, ik heb geen pc thuis, dat is helemaal niks voor mij!' Zo is dat nog steeds.Niet over dat blog, want dat kwam: die nacht werd ik wakker en zag het blog voor me: paars zou het worden en Passie-Bloempjes zou het gaan heten. Zo geschiedde. Het maken daarvan lukte me zowaar zelf. Maar L deed de finishing touch, ik weet niet meer wat. Daarmee had ze het wachtwoord van mijn blog. Drie kwart jaar later of zo, was ik in Londen en had daar mooie schilderijen gezien, beschreef dat op het blog en L mailde me: Men zou daar een plaatje bij willen zien. En ik terug: 'Wat let je, jij kunt in mijn blog!'
Zo is het gekomen. L. plakt sindsdien plaatjes bij mijn blog en het is een wonderlijke ervaring, soms grappig, soms inspirerend, soms troostend, dat iemand je virtueel een paar keer per week als het ware aanraakt. En nu zit ik op die geboorteplek: achter een computer in haar huis. We hadden elkaar nog nooit gezien en gisteren voor het eerst zo'n anderhalf uur. Ze zei: Je wil natuurlijk bloggen en had mijn account erop gezet, zodat ik er zó op kon. 'Nou dat weet ik niet hoor, of ik ga bloggen!' zei ik.
Natuurlijk wel. Ik buig hier voor de levensadem die mijn blog geboren heeft laten worden, voor de oergrond waaruit het is ontstaan.
