Vandaag is het weer Lichtmis: het zegenen van alle kaarsen die in een jaar gebruikt worden in kerken en kapellen. Een mooi ritueel waar ik tot vorig jaar, nog nooit van had gehoord. 'Kom je mee de lichtdans dansen, om 16.30 oefenen in de kapel', mailde zuster B. me. 'Helaas...', mailde ik terug, 'ik ben dan de hele dag op mijn werk.' Maar vandaag kwam het groepje Internationale Vrouwen niet opdagen. De kou? of het onderwerp? vroeg de welzijnswerkster zich af. Ze zouden het over bezuinigingen hebben.Soms vraag ik me af of die welzijnwerksters die Internationale Vrouwen niet onderschatten. Jaren geleden was ik op de Vrouwenschool alwaar er een voorlichtingsmiddag was over het verschijnsel homo's, lesbiennes en biseksuelen. Dat toontje van de vrijwilligsters die uit hun eigen gouden hart die vrouwen wilden begeleiden! Ondertussen praattte ik met een paar vrouwen, met handen en voeten, gebroken Nederlands, flarden Engels en Frans en wat bleek? Allen hadden ervaring en meningen over dit 'verschijnsel'. Ze stoorden zich allen aan het zwart-wit van het Nederlandse denken. Maar dit terzijde.
De Internationale Vrouwen, die hadden het dus laten afweten. Fijn om dan eigen baas te zijn: ik sloot het wijkcentrum en spoedde me alsnog naar de Clarissen. Ik geniet altijd van de ginnegapjes met zuster R. Ze ziet me stuntelen tussen mijn linker of rechterhand waar het waxinelichtje op moest, en toen viel in de koorbank het lichtje uit het houdertje en weer kan ze haar lachen bijna niet inhouden, alvorens ze achter het orgel kroop.
Anyway: voor mij zijn het altijd topdagen, als ik me van de ene sfeer in de andere kan begeven en vandaag is het weer zo'n dagje: na de vrolijke vroomheid bij de Clarissen, zit ik nu weer in het wijkcentrum, de feestmuziek staat op en R. zegt: 'Ik dacht dat jij nog wel ging puzzelen!' En dat is precies wat ik nu ga doen: Lekker ding!, zingt het rond. Soms is dat gewoon een ander woord voor lichtmis.
