Gisterenavond na de leesgroep van de Fioretti, waar het verhaaltje ging over Koning Lodewijk en broeder Egidius en de eerste de andere in zijn klooster opzoekt en hun ontmoeting een omhelzing geheel zonder woorden was, hing ik het eerst gemaakte schilderij van mezelf in de kamer op. Jawel.Het is ongeveer 1.30 bij 1 meter en, tja wat stelt het voor? Een beetje abstracterig: drie kwart bestaat uit een golvende zandzee of een woestijn waar je door heen trekt of waar je overheen kijkt en rechts is er iets van water, een stroompje? De bovenkant bestaat uit iets van een donkere nachthemel, met rechts sterren die geen sterren zijn, maar eerder gaten die het licht daarachter laten zien. Dan zijn er in die sterrenhemel ongeveer in het midden een geel, licht ovaal en aan beide kanten iets wat op tekstballonnen lijken of de contouren van twee bomen of een soort paddestoelen? Deze staan verbinding met een lichtgele strook onder hen; een andersoortig leeg landschap.
Zo vaag, zoveel vraagtekens...daartussen nog iets van een rafelrand die, terwijl ik ermee bezig was een berglandschap was, en daarbovenuitstijgend twee rood-oranje 'tafelbergen', zoals de meseta in Zuid Spanje heeft of in het landschap van Zuid-west Amerika te zien zijn. Op het schilderij zijn het slechts twee dunne stroken met een afstand tussen beide. Met aan die horizon, tegen de donkerblauwe hemel iets van een bos met vage 'lichtjes', wordt het daar bewoond?
Ik dacht dat dit schilderij nog helemaal niet af was, maar na de leesgroep besloot ik het toch naar beneden in de kamer neer te zetten. Liggend op de bank keek ik ernaar en dacht ineens: het is wél af. Dit is het. Wat is het? Al makend wist ik ook al niet wat het zou worden. Ik begon gewoon en dat is wel een leuke sensatie: de penseel in verf dopen en grote, lange streken zetten, afstand nemen, weer op wat komen om dan verder te schilderen. Heerlijk.
Ik geloof dat het over communicatie gaat, over zwijgen en toch met elkaar in verbinding staan. Het gaat over het licht daarachter en daaronder dat alles draagt, waarin alles kan zijn. Geloof ik. Het zijn associaties die ik niet had toen ik het schilderde, maar pas opborrelden na de leesgroep van Fioretti 34. Wonderlijk. Ik ga wel door en weer een leeg doek kopen, voor weer een ander vaag schilderij.
