Er schiet me ineens een uitspraak van Vader binnen. Die had het regelmatig over: 'Wat haalbaar is'. Eerlijk gezegd vond ik het altijd een wat cryptische zin, een beetje vaag, een beetje onduidelijk. Doe wat je doet, leef wat er te leven is, maar om nou als motto te hebben: 'Kijk wat haalbaar is', dat is alsof je al besloten hebt dat de hoofdprijs je door de neus is geboord en dat je dan kijkt 'wat nog haalbaar is'.
Géén Elfstedentocht: wat haalbaar was, is schaatsen op natuurijs, een dag lang in een zonnetje. Is dat minder dan het eerste? Vanaf de ene kant gezien wel, van de een ander kant maakt het niet uit. Je zou best weleens verliefd op iemand kunnen worden. Maar die ander is al bezet. Wat haalbaar is, is een mooie vriendschap met elkaar ontwikkelen. Heb je dan allleen maar een troostprijs? Nou nee, zo kun je er helemaal niet tegenaan kijken, want er is alleen maar wat er is, de rest valt onder de categorie van: de lotto verlangen te winnen en dan fantaseren dat je altijd gaat reizen en voor altijd gelukkig zal zijn. Maar je weet niet of de verveling van zulk een soort leven je uiteindelijk geestelijk zou kunnen wurgen. Geluk begint allereerst in je zelf.
Wat haalbaar is... Vandaag vind ik die uitspraak van Vader wijs en ook zeer reëel. Mensen zouden elkaar het liefst willen kunnen bereiken. Maar soms heb je te constateren dat dit niet mogelijk is. Soms kan een ander je niet zien als een mens van vlees en bloed, maar ben je op de een of andere wijze vooral een projektie uit het verleden. Of het beeld dat die ander van je heeft. Of is er angst, eigen emotie, onrust die als snel op en neer gaande ruitenwissers in een stortregen het échte zicht op jou belemmeren. Zie je de ander in de regen staan, en jij staat eigenlijk in een zonnetje.
Dan kun je twee kanten op kijken. Naar dat beroemde glas dat ofwel half vol ofwel half leeg is. Of in Vaders woorden: je kijkt naar wat haalbaar is. En je probeert daar dan weer het beste van te maken.
Géén Elfstedentocht: wat haalbaar was, is schaatsen op natuurijs, een dag lang in een zonnetje. Is dat minder dan het eerste? Vanaf de ene kant gezien wel, van de een ander kant maakt het niet uit. Je zou best weleens verliefd op iemand kunnen worden. Maar die ander is al bezet. Wat haalbaar is, is een mooie vriendschap met elkaar ontwikkelen. Heb je dan allleen maar een troostprijs? Nou nee, zo kun je er helemaal niet tegenaan kijken, want er is alleen maar wat er is, de rest valt onder de categorie van: de lotto verlangen te winnen en dan fantaseren dat je altijd gaat reizen en voor altijd gelukkig zal zijn. Maar je weet niet of de verveling van zulk een soort leven je uiteindelijk geestelijk zou kunnen wurgen. Geluk begint allereerst in je zelf.
Wat haalbaar is... Vandaag vind ik die uitspraak van Vader wijs en ook zeer reëel. Mensen zouden elkaar het liefst willen kunnen bereiken. Maar soms heb je te constateren dat dit niet mogelijk is. Soms kan een ander je niet zien als een mens van vlees en bloed, maar ben je op de een of andere wijze vooral een projektie uit het verleden. Of het beeld dat die ander van je heeft. Of is er angst, eigen emotie, onrust die als snel op en neer gaande ruitenwissers in een stortregen het échte zicht op jou belemmeren. Zie je de ander in de regen staan, en jij staat eigenlijk in een zonnetje.
Dan kun je twee kanten op kijken. Naar dat beroemde glas dat ofwel half vol ofwel half leeg is. Of in Vaders woorden: je kijkt naar wat haalbaar is. En je probeert daar dan weer het beste van te maken.
