Een wandeling die we in de loop van de jaren, vele malen gelopen hebben: Het Grote Veld in de Achterhoek. Een hele grote ronde van 12-14 km, we zeggen liever 14, want dan hebben we meer verzet, door bossen met brede zandpaden, open velden. De vorige keer nog een ravage van omgezaagde bomen en takken, stond er niet zelfs een hijskraantje?: nu terug hersteld naar het oorspronkelijke landschap: zandgronden met jeneverbesbomen.Een wandeling die gelijk leek te lopen met onze meanderende gedachten. Hoe ver terug in je jeugd? Waar is het allemaal begonnen? Waar zijn de plattegronden gelegd van het soort kaarten die je vervolgens in delen van je leven hebt bewandeld? O, er waren wellicht heel andere afslagen en routes mogelijk, maar je kende ze niet, wist jij veel, je liep omdat je toen dacht, dat het de beste route was. Of de voor jou het best passende. Of omdat je dacht dat dát een weg was naar geluk, maar als je nu terugkijkt, dan kun je je afvragen of het niet vooral een weg was tot zelfbehoud. Of dat je dacht dat je een ander en jezelf daarmee gelukkig zou maken, maar het was niet zo...
Hoe de levens van je ouders, jouw leven hebben meebepaald. Of wellicht zelfs, als een chip een progamma in je hebben geplaatst waarnaar je ging handelen. Als een tattoo in je huid. Als de groeven van een houtsnede in je gestanst en daarom leverde je steeds maar die ene afdruk. Wat duurt het lang om zélf de houtsnijder te zijn en te worden! Dat je zelf het plaatje kan veranderen. Zo laat komt de gewaarwording, dat er een groot veld is, waarin je zelf kunt bewegen...
Wat de toekomst brengen zal? Je weet het niet. Zoals die wandeling: het grootste deel liepen we vanuit het geheugen en datgene wat je al wist, maar op het einde van de wandeling moeten we elke keer weer zoeken. Was het nu zus of zo? Waar is de juiste afslag? Lopen we weer om, zoals de vorige keer? Het leven is als het Grote Veld: je loopt maar en wandelt maar, je volgt een weg van je verlangen. Je komt mooie dingen tegen. Soms kende je het al wel een beetje, soms is het onverwacht anders. En dan maar hopen dat je nog heel lang samen zo kan wandelen. In de zon, in dat hier-en-nu.
