Ik heb de hele tijd een refreintje in mijn hoofd. Het gaat zo:
Voor zolang als ik leef,
geloof ik in mijn eigen weg,
er is iemand die mij vast houdt
die precies weet wat ik zeg
en lijkt de weg soms eindeloos
en is het einde niet in zicht
word dan niet te hopeloos
maar loop dan altijd naar het licht.
Nichtje L. heeft dit opgeduikeld. Ze hoorde het een keer en ze heeft op YouTube zelf het liedje gevonden, van Gordon, en er zelf de songtekst bij gevonden en het thuis zelf uitgeprint. Zusje wist niet eens dat ze printen kon. Nichtje L. zit niet meer op zangles, dat scheelt een hoop tijd, dat oefenen van toonladders enzo hoeft niet meer. Nu kan ze daarvoor in de plaats gaan winkelen en in mijn wijkcentrum een appelsap komen drinken en haar nieuwe winterjas showen.
Er waren ook niet veel liedjes die leuk waren, als je bijna elf (!) bent. Nou ja, dat duurt nog wel bijna twee maanden. Want kinderliedjes, dat is te kinderachtig en liefdesliedjes ofzo, weer iets te ver van het bed. Maar nu heeft ze dus zelf een liedje gevonden. En wat voor een liedje! Een heel mooi liedje, dat past bij alle leeftijden en ik ben er dol op. 'Ja, ja'... zei ze, nadat ze het voor het eerst aan mij ten gehore bracht. 'Ja, ja' ... en die mijmerende dubbele bevestiging, past wel helemaal bij het liedje. Nu hoop ik dat ze snel ook de coupletten inoefent, zodat ik het geheel kan beluisteren.
