Maar het zeepje zal jong blijven, al ga ik er voorlopig vooral aan ruiken en het nog niet gebruiken. Het lijkt op een plakje cake, met als laagje erbovenop donkerpaarse lavendelbloemenknopjes. Het komt van een eenvrouwsbedrijfje en op haar website www.soapernatural.biz raak je helemaal in de stemming om er van alles te gaan bestellen. Stel je toch voor: je hele huis vol soapcake! Maar ze verstuurt niet naar Europa, alleen in NZ en naar Australië.
Die kooplust ontstond ook door een bericht in Trouw, dat ik meteen daarop, vanuit de badkamer naar de krant, las: in zeer veel cosmeticaproducten zitten tegenwoordig microplastics, ook in de tandpasta, zodat je plastic binnen krijgt en in scrubcremes: met kokend water en een koffiefilter ligt er zomaar een hoopje wit plastic in de palm van je hand. Zelfs de Body-Shop, met wier zeep ik mij al jarenlang douche en die als milieu- en diervriendelijk bekend staat, gebruikt het: Microplastic geeft de producten een langere houdbaarheid, aldus de Plastic Soup Fundation.
Nee, dan dit zeepje uit NZ: met de hand gemaakt uit planten en bloemenextracten uit de eigen tuin, met kristalhelder bergwater rechtstreeks van Mount Dick, ja het was wellicht estethisch leuker geweest als ze had gezegd dat de bron uit Mount Aspiring komt, die er vlakbij ligt, zegt ze humoristisch, maar zo is het niet. 'My soap is made with love and a little natural magic and is tested by friends and family' en ik geloof haar meteen.
Een sympathiek product uit NZ, dat me doet denken aan een ander product uit NZ, waarover W. mij ooit vertelde: Ooit stond er midden op de vlakten van de Canterbury Plains een geboortekliniek van hout. Een hele generatie Niew Zeelanders van het Zuid eiland is daar geboren. Toen deze kliniek daar werd opgedoekt, kocht een timmerman het gebouw op. Daarvan maakte hij vervolgens meubels en andere dingen. Wie wil niet zitten, eten en slapen op het hout waarbinnen je geboren bent? Dat is net zo super als zo'n soapcake.
