Wie zoekt, die vindt? Wie wilt, maakt waar? In het proces van het zoeken naar een vorm die bij je past, hoort ook iets van controle willen loslaten, het maar laten gebeuren, je zelf trouw blijven, maar wel genoeg ruimte maken dat je jezelf ook kunt verrassen: Samson en Rutte die nu een beetje tot elkaar veroordeeld zijn, zullen iets van zo'n andere instantie, de onbekende formateur in het brein, nodig hebben, om zometeen het juiste water bij de eigen wijn te kunnen gooien.
Ik las gisteren tussen de hektiek van de dag en de stilte van de avond door, het nu volgende gedicht van Rutger Kopland. Mooi, zoals het op-en-neer gaat tussen bekend en onbekend, doen en laten, het heet PSALM en het is inderdaad zo dat in vele psalmen er ook altijd iets van dit soort dynamiek en drive aanwezig is:
Dan zullen deze geluiden wind zijn
als ze opstijgen uit hun plek, dan
zullen ze verwaaien, zijn ze wind.
We hebben geademd en onze adem was
als zuchten van bomen om een huis,
we hebben gepreveld en onze lippen
prevelden als een tuin in de regen,
we hebben gesproken en onze stemmen
dwaalden als vogels boven een dak.
Omdat we onze naam wilden vinden.
Maar alleen de wind weet de plek
die wij waren, waar en wanneer.
