Marshmallow-tijd

Zo afstandelijk als dat de zomer dit jaar begon, het wilde maar niet gebeuren, zo fraai is er afgelopen weekend een staartje aan gekomen. Zoals een vlieger, die eindelijk de lucht in ging en toen dansden er allemaal kleurige strikjes aan, als een slinger. Een van die kleurige strikjes is de roze springbalsemien, die me deze zomer van de oevers aan de Fulda, tot in kunstwerken in de dOKUMENTA, tot aan de oevers van de Waal, tot in de tuin van nichtje L, achtervolgden. We oogsten het zaad van de meer dan twee en halve meter hoge struik uit  zaad dat we het jaar ervoor verzameld hadden. Volgend jaar zal het in mijn tuin ook lukken, hoop ik.

Dat is dus een kwestie van wachten. Een ander kleurig strikje van dit weekende is het beeld voor mijn geestesoog van vijf handen die witte en roze marshmallows aan een stokje, boven een knus BBQ houtskoolvuurtje hielden, in een kleurige teil. Het is een hele kunst om de marhmallow precies goed te krijgen: dat wil zeggen van buiten strak, bijna knapperig en van binnen stroperig en zacht. De ene keer springt ie, zoals de zaden van de springbalsemien en dan valt de marschmallow kleverig en plakkerig uiteen  op de grond. De andere keer, dan bijt je erin, en dan is ie wel lekkker zoet, zoals een marshmallow nou eenmaal is, maar het glijdt niet en het is niet zalig warm.

Wachten en geduld oefenen is het toverwoord. Als je heel goed kijkt, dan verandert de structuur en de kleur van de marshmallow, een heel klein beetje, van buiten. Niet zo spectaculair al de zonsondergang bij de Bisonbaai gisterenavond,  waar ik voor het eerst, en waarschijnlijk voor het laatst van dit jaar,  in gezwommen heb. Koele buitelingen maken met je lichaam in dat zoete, stille water, heerlijk.

En dan is er weer maandagochtend meditatie en dan beschrijf je een andersoortige veranderende structuur, zoals die bij je van binnen wellicht kan plaatsvinden:

Wees niet bang

voor afscheid of verdriet

of voor je eigen onmacht en onvermogen.

Iets

wat ten goede geleefd is,

leeft voort en DUURt

Het worden bouwstenen

van gaafheid en heelheid

waarbinnen

de stilte kan wonen

en in de ruimte

van de stilte die onstaat

is er voor

alles

wat er in je is, een plaats.

Is het innerlijk leven wellicht als een marshmallow, waar je met aandacht naar kan kijken, totdat het precies goed smaakt? Wellicht... Wellicht meer als een vlieger, die altijd opgaat en het aantal strikjes, zodat het kan zweven en zwaaien in de wind, dat bepaal je zelf. Dan maak je met je geest koele buitenlingen in de vrije ruimte en is het leven zoet, als een zachte marshmallow.