Onlangs beluisterde ik de cd Streettango, met bekende nummers als Libertango van Astor Piazolla, maar ook bewerkingen uit West Side Story van Leonard Berstein: Maria, One hand, one heart...Ik bekeek daarna de daarbij ingesloten dvd Nostalgia?, a tango road movie. Ook daar bericht Carel over een soort van zwaarte in zijn leven: de veeleisendheid van de bandoneon, elke zucht, elke vingertoets, anders gespeeld opent een ander scala aan emoties.
Moeilijk daarin vindt hij het dat de tango dé muziek is van de ziel van het Argentijnse volk, maar dat hij nu eenmaal een Nederlander is en nooit een Argentijn kan worden,. Even zag je weer de beelden waarmee hij is doorgebroken: het gezicht van Maxima vol intens verdriet, verzoening en liefde tegelijk, de handen van Maxima die, die van Willem Alexander vastgrepen, terwijl de bandoneon van Kraayenhof erdoor heen sneedt.
Wat een icoon van een gezicht heeft ze daar, omlijst in het wit van haar bruidsjurk, hoe anders dan dat stralende en vrolijke, zoals ze in een websuite en badjas bij haar gezin staat, terwijl ze net in de Amsterdamse grachten had gezwommen, zoals ik tevoren in de krant had gezien. Hoe Nederlands kun je worden als Argentijnse en omgekeerd? De passie van de tango zindert door haar lijf, tegenover het een beetje houterige Jan Klaasenlijf van Kraayenhof, die waarschijnlijk ook zijn haren donker geverfd heeft.
De dvd laat weer eens zien hoe het leven ook van toevalligheden aan elkaar hangt: Kraayenhof was eerst een punkjongen die in het Vondelpark Ierse muziek speelde op een accordeon, een argentijnse vluchteling liep langs hem, zag iets in zijn uitstraling wat hem raakte en sprak hem aan. Kraayenhof meteen door het dolle: hij wilde zó graag op een bandoneon leren spelen, maar wist niet hoe hij daar in Nederland aan kon komen. De Argentijn nam er eentje mee vanuit Argentinië, en zo is het gekomen.
Ik heb zelf ook nog eens Argentijnse tango gedanst, ja zelfs mee dansles gegeven. Je hoeft niet veel te kunnen als je goed geleid wordt. Op het laatste nippertje werd ik stand-in, S. had een partner nodig, hij zou tangolessen geven aan 3 stellen in zijn nieuwe buurtje. Het moment dat we heel lang stilstonden op het geïmproviseerde dansvloertje, totdat S. mij weer liet bewegen, staat me nog het beste bij. Men vond dat toen zó spannend. Dit is langgeleden, het lijkt de oudheid, maar het was 11 jaar geleden en Argentijnse tango blijft een gevoelige snaar bij me beroeren.
