Stemmen

Ik kom onderweg naar het wijkcentrum alweer twee wijkcentrumbezoekers tegen:' Hé, jullie zijn vroeg op pad! Ja, we gaan stemmen, jij toch ook? Ja, zo meteen, straks' Er lopen meer mensen met hun stempas door het winkelcentrum, op weg naar de bieb. Ook op het fietspad hier naar toe liepen andersoortige mensen dan al die moeders die hun kinderen net naar school hebben gebracht. Leuk. Leve de democratie; dat kun je op zo'n dag als vandaag echt voelen: Dit is Nederland. We wandelen gewoon in een ochtendzonnetje naar een van de vele stembureaus, die allemaal op loopafstand van de huizen gecreëerd zijn.

Tot zover de euforie. Vervolgens ga ik me wel afvragen hoezeer zoveel mensen zich laten leiden door al die mediagekte. Als ik het geluid in het wijkvcentrum zelf hoor, niet. Die zeggen allemaal: het maakt toch geen bal uit, de rijken blijven rijk, het zijn allemaal zakkenvullers, maar ik stem wel en altijd op dezelfde. Dat doe ik ook. Ik stem altijd op dezelfde. Ik snap niet goed waarom zovelen zich laten leiden door dat mediacircus.

Ik heb geen tv en heb dus geen debat gevolgd, maar dat hoeft niet om het pscychologisch mechanisme te kunnen volgen. Eerst Rutte, de jeune premier, die die glans verloor door Samson, een leeftijdgenoot, maar dynamischer en krachtiger en virieler. Hij heeft tenslotte een heel gezin met een dochter en zij heet Benthe, ja zij is... niet helemaal volmaakt (wie wel?) en hij gunt haar ook de allerbeste toekomst. En dan hebben we die arme Emile Roemer, die ineens in al zijn goedlachheid en vertrouwingwekkendheid, te dom lijkt om een premier te worden.

Een stemadvies: verras het mediacircus en stem Roemer. Dan worden Rutte en Samson ineens weer een  stel jonge kemphanen en dan kunnen we eens zien hoe rood de veren van de PvdA nog blijken te zijn.