Kiki Strike, Girl-Detective in Schaduwstad is een jongeren-boek van Kirstin Miller. Nichtje had het nodig voor een boekbespreking, dus ik heb het uit de bieb geleend. Een boekbespreking : dat is nu heel gewoon op 'lagere scholen', net zoals powerpoint-presentaties bij de spreekbeurt, en toen dacht ik: kan ik het net zo goed zelf even lezen. Annanka Bücherwalt, de vertelster, een meisje dat woont in een huis vol boeken, met ouders die nog nooit gewerkt hebben en zich alleen aan studies en boeken wijden, door de wilsbeschikking van haar overgrootvader die zijn fortuin ter beschikking stelde aan zijn nazaten om onbeperkt te kunnen studeren. Die Annanka dus, ontdekt onder New York een hele andere stad: Schaduwstad.
Ik had net gelezen dat ze, samen met Kiki Strike, een apart, stoer, doch bleek en klein meisje, ze lijkt wel niet echt, en een groep vriendinnen, ze noemen zich de Intriganten, in Schaduwstad allemaal schatten vinden. Die vriendinnen hebben allemaal hun eigen specialisme en daarom zijn ze door Kiki Strike uitgezocht om Schaduwstad in kaart te brengen. Eentje, Lucie geheten, is een specialist in het maken van bommen en explosies, en die had net een zware deur in schaduwstad opgeblazen en daarbij de waterleiding geraakt, zodat ze in allerijl moesten vluchten en een deel van New York en schaduwstad zelf onderwater staat en bovengronds begrijpt men niet wat er aan de hand is.
Die foto in de krant liep dus synchroon met mijn verbeelding en dat is gek: Als de echte wereld ineens accordeert met de wereld van de verbeelding. Dat werd nog versterkt doordat ik een reisgids van NY erbij had gepakt: het is aanstekelijk hoe die meiden door en onder NY zwerven van Chinatown naar East End, en het perspectief van kinderen die er wonen en ronddwalen van block naar block is verfrissend, haaks op een toeristen- of bussiness-perspectief.
NY is zo'n stad waar ik dus nog nooit geweest ben, maar in mijn verbeelding al aardig werkelijk is. Misschien is het de tweelingstad van Venetië, waar ik wel al drie jaar op een rij was en die ik 'de stad van mijn brein' noem : Als ik er ronddwaal voel ik me in mijn eigen brein. NY is dan meer de stad van mijn verbeelding, vol varieteit en diversiteit, die dat brein voedt. Schaduwsteden dus, zoals er ook schaduwlevens zijn, waarvan je zou willen dat die meer aan de oppervlakte en bovengronds komen. Daar heb je dan wellicht een bommenmaakster voor nodig, die niet bang is voor overstromingen.
