Daar liep ze dan met haar kleine witte hondje, helemaal alleen en ze was pas aan het begin: ze zou nog helemaal tot aan de tennisvelden, en dan half door de weilanden en dan omgekeerd terug. 'Dan ben je wel een aantal uren onderweg!' zei ik. 'O, kind ik doe dit zo vaak, dit is het allerliefste wat ik doe, ik doe dit zo graag, heerlijk, ik weet niks fijners, en dan dat zonnetje dat schijnt, heerlijk! Dat is echt genieten!' Dat had ik nou helemaal niet verwacht.
Toen ging ik naar de opening van een tentoonstelling van F. die ik al jaren ken van de meditatie. Hij doet de deur open en leest soms een stuk tekst voor, als R. de mediatie begeleidt,en hij deed dat twee weken geleden voor het eerst met mij, toen er geen zusters bij de meditatie waren. Ik gaf hem de tekst, hij gaf mij de uitnodiging: De abstracte Prenten in Galerie de Natris. Bijzonder: hij maakt samen met Josée Wuyts de prenten: van zijn hand zijn de meer bewegende, donker en lichte lijnen, J, legt er rasters van kleuren overheen, en dan hij weer, en soms beginnen ze gelijk aan dezelfde prent en dat al 20 jaar.
Ik zag licht en donker, rust en beweging, structuur en laten gaan, diepe en oppervlakte, mooi en iemand krijgt ineens een andersoortig profiel. F. vertelde dat hij de meditatie en het klooster echt nodig heeft, hij gaat bijna dagelijks ook naar de vespers, want anders zou hij echt verloren raken in de chaos. In de prenten zie je er sporen van terug. Twee ervan hadden een begin gehad in de Sionsabdij in Diepenveen: die donkere vlekken met dat lichte, wees F. aan.
Zo zie je maar weer, hoe er altijd meerdere kanten zitten aan mensen. Bij de ene veel meer stilte dan ik ooit had kunnen bedenken en bij de andere een gedisciplineerde ets en tekentechniek waar de drukte van de wereld in structuur wordt gebracht.
