In welke mate heeft een verbintenis een tikkeltje magie nodig? Iets wat onverklaarbaar is, maar je hart warmer maakt en sneller laat kloppen? Alle Romantiek drijft daar op. Maar romantiek is niet echt, is wegdromen, is vals. En toch... Gevoelens zijn per definitie niet redelijk.Ik heb het hier over verbintenissen in de ruimste betekenis van het woord. Waarom begint iemand een aquarium, wat drijft een verzamelaar, waarom verbinden mensen zich met deze of gene, met dingen?... Maar natuurlijk houdt ik me vandaag bezig met deze vraag omdat het de dag van Franciscus van Assisi is en ik, wanneer ik de meditatie begeleid in de kapel bij de Clarissen, als er een nieuweling is, ik altijd zeg: 'Ik ben geen zuster, maar ik voel me wel verbonden met de Clarissen en van daaruit begeleid ik ook weleens deze meditatie.'
Gisteren zat ik in het donker in het halletje van het klooster te wachten op de bus. Er kwam een man met zuster B uit het spreekkamertje. Die man zat ook al bij de vigilie-transitusviering. Wat een aparte man dacht ik toen nog. Maar nu keek ik hem even in zijn ogen en ik riep uit: Ik ken jou! Jij bent A.! Hij keek me even onderzoekend aan en toen zei hij: Mirjam!Weet je nog toen we elkaar voor het laatst zagen? Wat daar toen zo bijzonder aan was?
Dat was ongeveer negen jaar geleden rondom Assisi, waar ik een groep begeleide en ik zei: 'Op adelaarsvleugels.' 'Ja, dat ook', zei hij, maar het bijzondere was dat ik toen de nacht ervoor van je gedroomd had! Dat verzin je toch niet! Ik had het gelukkig nog aan M. (zijn vrouw) verteld, want anders zou niemand het geloven: 'Je raadt nooit van wie ik gedroomd heb, en dat terwijl ik haar al in geen twintig jaar gezien heb: van Mirjam K.' En toen wandelden we elkaar de dag daarop tegemoet!
Ik was dit stukje helemaal vergeten. Wél dat ik zocht naar de woorden van het lied: 'Op adelaarsvleugels', een lied van Huub Oosterhuis en dat ik het aan A en M vroeg en ze het meteen uit volle borst begonnen te zingen.
Zo'n droom: het vervulde me gisteren met het warme, maar irrationele gevoel dat ik helemaal hoor bij die kleine man uit Assisi, F, geheten, want het was gebeurd rondom Assisi en enige dagen later in Assisi zelf, liep ik wat rond te zwerven, liep een heel klein kapelletje binnen, ging zitten en een gevoel van vernieuwing overspoelde me: 'Ja, alles begint elk moment opnieuw', dacht ik. Later vond ik uit dat dit de plek was, waar Franciscus geboren was.
Zo verbind je je: op adelaarsvleugels, die je helemaal niet hebt als je achter op je rug kijkt.
