Twee liedjeszangers

Soms, nu dus, weet ik niet waarover ik wil bloggen, want er zijn altijd zoveel dingen tegelijk, die zich in mijn hoofd afspelen. Ja, voornamelijk in mijn hoofd, daar is de wereld aardig ruim, terwijl ik mij ruimtelijk meesttijds verplaats binnen een straal van een paar kilometer.

Maar ik denk nu aan de twee cd's die voor het oprapen lagen in de bieb en die ik meenam; twee zangers en liedjesschrijvers, die al vanaf mijn tienertijd meegaan: de nieuwste van Leonard Cohen, Old Ideas geheten en Paul Simon, Songwriter, een door hemzelf samengestelde compilatie van wat hij vanaf 1964 tot 2011 zijn belangrijkste liedjes vindt. Het begint met een nieuwe,  prachtige uitvoering van de klassieker Sound of Silence, hij alleen met zijn akoestische gitaar. Hoe het woord  'stilte' alle betekenislagen krijgt, aangeslibd door een heel leven.

Leonard Cohen vertegenwoordigt mijn donkerder zijde van het puberteitsleven: Like a bird on a wire... dat doet zijn slepende stem en ook op deze laatste cd is dat zo. Tegelijk heeft hij iets Dieps en Mystieks?... ik weet het niet, ik associeer het ook telkens weer met iets zwaars joods-christelijks. Een liedje wat me meteen pakte is Come Healing, met de begintekst: O gather up the brokeness / And bring it to me now / The fragrance of those promises/you never dared to vow / The splinters that you carry / The cross you left behind / Come healing of the body / Come healing of the mind. Zwaar en donker gezongen, natuurlijk, en daar heb je weer dat kruis, dat de woorden zoveel betekenislagen geeft.

Paul Simon zingt ook over God en zijn Zoon, maar zo heel anders, in zijn ritmische lyriek.  Hij houdt het licht en roept iets van verte op in Love and Hard Times uit 2010. Op You Tube kun je hem zien, in alle bijna broosheid van een oudere man...God en zijn zoon verdwijnen van de aarde, want 'There are galaxies yet to be born, creation is never done' en de liedjeszanger gaat van iemand houden, lijkt die liefde ook weer te verliezen en dan eindigt het liedje met ook een dubbele betekenislaag: Thank God, I found you...

Ik verkies Paul Simon dus boven Leonard Cohen, misschien vooral omdat in deze compilatie ik vooral voel, hoe zijn woordenstroom gedragen wordt door een stroom van ritme en muzikale lijnen. Uiteindelijk komt er ook van alles binnen, als je zijn repertoire alleen maar zou neuriën. Dat lukt niet met Leonard Cohen.

Maar het is ook de eindconclusie van Paul Simon in zijn laatste liedje, waar ik van harte mee instem, als ik kon zingen: I'm just a raindrop in a bucket / a coin dropped in an slot / I am an empty house on Weed Street / across the road from the vacant lot / you know life is what you make of it / So beautiful or so what.