In mijn tuin rook het naar de scherpe geur van de grote gele bolchrysant op het terras, vogeltjes fluiten sudderend en lieten zich in de kale boventoppen van de bamboestengels in de hoogte wiegen. Herfst! op en top, alle kleuren geel, oranje en rood aan de bomen en de struiken in het plantsoen en ook nog dat bijna transparante groen, alsof de blaadjes al bijna vergaan zijn en besluiten om nog alles wat groen is te geven aan de ragfijne nervenstructuur van die blaadjes.
En ondertussen harkte ik wat blad weg van het kleine 'gazonnetje', dat bijna geen gras meer heeft en bladerde ik op het terras van het ene boek in het andere, die ik allemaal in Amsterdam gekocht heb. Ik had wel 15 kilo aan boeken mee terug, de dikke Antoholgy van het werk van Claes Oldenburg, woog alleen al zo'n 7 kilo, schat ik en zo ook de twee boeken van Dokumenta 7 in Kassel. 1982, was het en de curator Rudi Fuchs besloot om een regatta te maken met veeklkleurige schepen, een tapijt wilde hij weven, vooral binnen de muren van het net gerenoveerde Fridericianum. De poezie van elke individuele kunstenaar in een sfeer van rust, dat zocht hij.
Maar onvergetelijk zijn de 7000 'eiken' gebleken, dat wil zeggen langwerpige basaltstenen , die Joseph Beuys aan de voorkant van het Fridericanum, buiten, neergedonderd had. Hij plantte ook levende eiken, en elke Documenta nadien refereert hier weer aan, zo ook op dOKUMENTA 13: bomen blijven en groeien, langer dan een mensenleven. Geen Verwaltung, maar Verwaldung was zijn motto. En ondertussen zag ik een bruin eikenblad op mijn gazonnetje, overgewaaid van de eikenboom bij het fietspad.
Wat wil een mens nog meer? ... Je een wezen voelen, een levend organisme, gemaakt van licht, gedragen door een warme omhelzing, die de wereld soms zomaar even is.
