Hé, het is weer zo'n leuke dag met contrasten. Gymclub Veerkracht beleeft haar eerste les: 'holle rug maken en weer terug, een bolle... rechte armen naar voren draaien, maak grote cirkels... Het lijkt wel het begin van meditatie: 'wat niet gaat, gaat niet, maakt niet uit...' Dan klaterende muziek: It is a young world...van Ricky Nelson. Er wordt gelachen en gegrinnikt... Nou, nou... 'We gaan weer lekker door elkaar heen lopen': you talk too much... Zestiger jaren lazy rock, zo noem ik het maar even, schalt door de gettoblaster.
En dan vanochtend was er de maandagochtendmeditatie. Ik blijf het een fijne manier vinden om de week mee te beginnen. De woorden krabbelde ik gisteren op, terwijl ik in het zand stond bij de rivier, na een zonnige dag die ten einde liep:
Het leven zelf geeft
eindeloos veel mogelijkheden
zoals de zandkorrels van het strand
je bouwt
een sprookjesslot of een luchtkasteel
een dam om het water weg te houden
een gracht om het binnen te laten.
Het zand waait mee met alle winden
wat wij bouwen
blijft een oogwenk, een ademtocht.
Het zand schuurt
in de kieren van de stilte.
Maar de stilte
wikklelt een mantel van mededogen
om mij heen
zodat ik behouden blijf
en wakker word in het zand
en altijd verder
wil bouwen
aan paleizen
van liefde en licht.
