Een enkel goudbruin blad
dwarrelt
in een windstil herfstbos naar beneden.
Een cirkelende, zoekende dans
van één enkeling.
Broeder Wind waait door de bossen
een ritselende regen van blaadjes,
allen tesamen, als een symphonie
vinden duizenden en duizenden
hun weg naar de aarde.
Zo waait de geest in onze ziel
soms in een verukking van samen-zijn
soms als een zucht
die de stilte
vult en voltooid.
Waarin wij ademen - leven - zijn:
begeesterd, bezield.
Zo, zou het kunnen zijn... optimaal contact en ontmoeting, nooit ruzie, verwijdering... waarom lukt dat niet altijd? Gisteren zat ik in de trein in de conversatie van twee jonge vrouwen. Ze hadden het erover dat hun hele omgeving samenwoonplannen had, inclusief zijzelf. De ene vroeg aan de andere: en zie je Peter (geloof ik) nog weleens? Nee, zei de andere, te pijnlijk... ik weet nog altijd niet waarom hij niet meer wilde...Het was even stil. En toen zei ze: 'Weet je wat mijn moeder erover zei, het was bedoeld als troost: Misschien speelde je wel een hoofdrol in zijn film, maar speelde je geen hoofdrol in je eigen film.'
Dát is een goede, dacht ik, het onthouden waard. De film die de ene in het hoofd aan het maken is en de rol die daarin aan jou toegedicht wordt, kan een heel andere zijn, dan wat jij wilt en wie jij bent. De kunst is natuurlijk om samen een nieuwe film te maken, waarin je allebei de hoofdrol speelt: Dan is het leven bezield en begeesterd.
