Witte chrysanten

Ik kocht een bosje spierwitte chrysanten en raapte wat rode elzenbladeren op en heb die eroverheen gestrooid, terwijl ze in een paars vaasje staan. Het was mijn manier om iets aan Allerzielen te doen, de dag dat de doden worden herdacht, maar ik te druk was met een wereldse zaak ;  die gemeenteraad die langs kwam. De geur van de chrysanten is zo krachtig en aards: herfst, de omloop van de natuur die al het blad laat vallen, zoals uiteindelijk het leven zelf uit elk lichaam valt.

Wat blijft er dan over? De innige witheid van die grote chrysanten, de geur die door je neusgaten je longen vult, als je ze nadert: zo zijn de herinneringen van hen die er niet meer zijn en alle andere dingen die vergaan zijn, ze kunnen door je stromen en je vol laten lopen.

Ik wist dat er een mooie haiku was, die gaat over witte chrysanten en ik zocht die op:

White chrysanthems

All around them is now

Full of grace and beauty      

Chiora

Mooi, is dat deze haiku juist de nadruk legt op alles wat er rondom de chrysanten nog is, wat onstaat. Het lijkt iets te zeggen van: Als we de chrysant zelf met gratie en schoonheid omringen, dan zullen de witte chrysanten zelf ook gaan stralen, vol schoonheid en gratie. Dan zal dat wat er was en dat wat er is bij elkaar ingebed zijn, en in het heden, in die wereld die ook vol drukte en donkere smerigheid is, zal de pure zuiver witheid net zo goed haar plek vinden. Ofwel preciezer gezegd: die hééft een plek, in de verschijningsvorm van die witte chrysanten.

Witte chrysanten, op mijn tafeltje. Een plekje van innige stilte die ik koester en waarin ik mijn neus laat afdalen, zolang als ze leven en ademen. En als ze zo meteen verdorren, dan zoek en creëer ik een ander plekje. De gratie en schoonheid van mens-zijn: dat dit zomaar kan, dat deze mogelijkheid in elk brein is ingebed.