Wandelen door de bossen

Gisteren bij het wakker worden een stralende knalblauwe hemel en een zonnetje en volgens de weervoorspelling zou dat tot in de middag duren, dan zou er  vanuit het Noord Westen een regenfront over het land trekken, dat dan voorlopig zou blijven. Nou, dat blijkt wel, als je nu naar buiten kijkt. Maar gisteren! Ik besloot heel gauw een thermoskan thee te zetten en boterhammetjes te maken en vertrok weer naar de prachtige bossen aan de Veluwezoom, waar ik twee weken geleden ook was.

Het was een heel ander bos. Alle paddestoelen waren al vergaan, maar het bladerdek van alle beuken was nu goudgeel met nog steeds wat groene tinten. Alsof je door een beschutte confetti-avonturen-feesttent hobbelt, al die dalen en glooiingen, nog uit de ijstijd las ik later in het bezoekerscentrum. In de Ijstijd lag er overal sneeuw en de zwaarte van de sneeuw gaf de immense kuilen en toen, in de Middeleeuwen toen waaiden er stuifzanden en die geven op andere plekken weer de scherpte van duinranden. Deze strook loopt door het Montferland, de Veluwezoom en het Rijk van Nijmegen. Ongelofelijk, om door zo'n oeroud landschap te lopen en dat voel je ergens.

's Avonds was er Leesgroep in het klooster met ook al van die oeroude verhaaltjes, die verrassend actueel blijven, alsof je er nu doorheen wandelt en je het voor je eigen ogen ziet gebeuren. Het ging over Franciscus die zich terugtrekt in een grot en in de bossen en daar door zo'n vreugde en overtuiging overspoeld wordt, dat hij op de goede weg zit. Gehuld in lompen en onverzorgd wordt hij door mensen met modder begooid en zijn vader ontsteekt in toorn, slaat hem met de zweep, sluit hem op, in de hoop dat Franciscus weer bij zinnen komt.

En wat is dat voor de vader? Nou, dat Franciscus zijn leven, zoals het door de vader beoogt is weer oppakt: hij was een feestneus met riddelijke idealen,  hij zou de zaak van zijn vader, een vooraanstaande lakenkoopman en burger van Assisisi overnemen en deze eerbiedwaardige lijn voortzettten. In de ogen van de vader, is zijn zoon gek geworden en hij denkt nog dat door hem te dreigen hem te onterven, Franciscus wel weer bij zinnen komt. Maar, ho maar, Franciscus juicht het juist toe...

Wat moet je met zulke tegenovergestelde krachten, zulke tegenover elkaar staande levensperspectieven? Ze lijken onverenigbaar. En nog steeds blijven mensen het een rare zaak vinden dat sommigen in een klooster willen leven of helemaal niks geven om geld en aanzien en totaaal ambitieloos in deze zijn. Maar er bestaan nu eenmaal ook andere ambities, maar die heten misschien eerder aspiratie, passie of verlangen: Naar een leven waar je écht bent, je kunt ervaren dat je met elke vezel van je lichaam leeft en verbonden bent met al het leven om je heen, kijken naar de sterren, je nat laten regenen, anderen recht in de ogen kunnen en durven kijken, wandelen door de bossen...Om maar wat te noemen van de ontelbare dingen die dan mogeljk zijn.