De beelden zijn prachtig, vol kleurrijke details, zoals moeder die haar behaatjes aan de waslijn ophangt en ineens zoveel toeterende vrachtwagens hoort, dat ze de was weghaalt. De sfeer ademt die van Edward Hopper: een leeg landschap met wat bergen in de verte, die familie met drie kinderen in een Hopperachtig huis. Een soort omgekeerde road-movie: de weg is een eigen personage, maar niet waaroverheen gereden wordt en die je verplaatst van de ene plek naar de andere, maar als indringer, waardoor de familie plotseling op een geheel andere plek is, en wat is dan home?
Er gebeurt van alles: oudste dochter blijft onverstoorbaar zonnebaden op een stretcher, ze hevelen een grote diepvrieskist van de ene kant naar de andere midden in de nacht als het rustiger is, het jongste zoontje tart het lot door te blijven spelen tussen de voorbij razende auto's. Het geluid word steeds onverdragelijker, ze gaan met zijn allen in één kamer midden in het huis slapen, ze beginnen alle ramen en deuren langzaam maar zeker dicht te metselen...
Dat huis is dus een geweldige metafoor. Voor verandering die zich in een leven kan plaats grijpen en hoe je daar dan mee omgaat. Ze kunnen niet hals over kop vertrekken, want het is hun huis, maar kunnen ze uiteindelijk wel blijven? Bij het keuzemenu op de dvd zingt Nina Simone Wild is the wind van David Bowie en dat brengt je meteen in de juiste stemming. Met dat lied eindigt de film ook.Zo prachtig gezongen, met haar zware meeslepende stem vol weemoed en verlangen:
Like the leaf clings to the tree
Oh, my darling, cling to me
For we're creatures of the wind
and wild is the wind.
