Het eerst wat ik hoorde was de cd 'Felt'. Het ene deel is in de stilte van een kerk opgenomen en dat hoor je ergens: er is ruimte rondom de pianoklanken. Het tweede gedeelte is 's nachts opgenomen in zijn studio. Om de buren niet te storen dempte hij de toetsen met vilt en stopte hij de opnamemicrofoons vlak bij de snaren. Wat hij toen terughoorde verwonderde hemzelf en als je het hoort lijkt het of je als het ware onder de piano meeluistert. Hij zegt daar zelf over:
I hear myself breathing and panting, the scraping sound of the piano's action and the creaking of my wooden floorboards all equally loud as the music. The music becomes a contingency, a chance, an accident within all my rusting. My heart opens and I wonder what exactly it is that makes me feel so happy.
Heel mooi vind ik het nummer Said and Done: het begint met een bijna onhoudbare spanning en dan komt er een uitbarsting van...? Jubel? Ontlading?... Ach wat zijn woorden, je kunt beter luisteren en dan geef je er wellicht héél andere woorden aan. Mooie titels, tussen voorlopigeheid en resultaat in, hebben zijn nummers ook, zoals Because this must be. Of: It was really, really grey.
Op YouTube vond ik ook een verstilde video die Unter heet van bewegende grashalmen in een azuurblauwe lucht: de wind en zijn pianospel spelen hetzelfde lied. Op een andere video tot mijn verassing de voorkant van de Volksbühne in Berlijn, daar liep ik dagelijks langs omdat de backpacker waar ik logeerde er naast lag en daar zie je een live-improvisatie met aan ander muzikant die ook al zo'n aardige uitstraling heeft: Olafur Arrals. Ze maken samen heel stille en intieme muziek, elk op een piano, de muzieknoten verstrengelen zich met elkaar, en de handen, de armen, de blik van beide welhaast ook. Mooi.
