Ik heb al twee dromen gehad over dikke, wollen schapen. De ene keer liep er een schaap mee een kerk in in Venetië en de laatse keer stonden er allemaal dikke witte wollen schapen in een groot huis, dat de mijne was en er zat een soort glazen kasgedeelte aan vast, met verdiepingen en daar plaatste ik in elke ruimte één schaap. Op het einde van de droom keek ik achterom: ik zag al die schapen naast en boven elkaar door het glas naar buiten kijken. Waar gaat dit over? Een kudde schaapjes in mijn huis: heb ik een Goede Herder Syndroom? Gun ik elk schaapje van De Kudde der Mensen een fijn onderdak? God knows...
Maar bij dit Wii spelletje waren de schapen de obstakels. Je moest er langs of ertussen door om je een weg te banen naar de overkant. Of zoals Nichtje tipte: je moet ze wegrammen en dat doe je door het pijltje van je bedieningsapparaat eerst een keer naar achter te drukken, en dan hup, vooruit! en dan sprong zo'n schaap weg. Ik ben een onhandige eutekneut (bestaat dat woord ? , het komt zomaar onder de toetsen van mijn handen vandaan) : mijn poppetje werd regelmatig totaal door de schapen omgeven zodat ik geen stap verder meer kon doen.
Nichtje had tot slot een nieuw idee: om samen tegelijkertijd over de finish te gaan. Daartoe moest zij de andere twee poppetjes tegenhouden, door pal voor ze te gaan staan, zodat ik ondertussen mij een weg voorwaarts kon banen. Maar dan! Dan is het toch heel moeilijk om precies tegelijk de andere kant te bereiken. Nichtjes nobele daden door de andere tegen te houden, betekende dat ik dan toch net eerder het hek bereikte, ik kon mijn poppetje niet laten stoppen.
Het is net de echte wereld: een beslissing om samen op te trekken levert geheid wat op, al betekent het niet dat je daarmee kunt controleren dat je werkelijk tegelijkertijd je doel bereikt.
