Vandaag heb ik een liedje in mijn hoofd. Het past wel bij de Advents- en Kersttijd, want het heet I do Believe. Het is het eerste nummer op de cd waar alle artiesten die in De Wereld Draait Door een akoestische versie van hun lievelingsnummer ten gehore hebben gebracht. Mooie, korte optredens waren dat en DWDD heeft een concert georganiseerd, waar alle artiesten het gehele nummer zingen. Toen ik het zag op de tv was ik al om: Waylon zingt dit nummer van de artiest wiens naam hij ook zelf heeft overgenomen: Waylon Jennings. Dat is het ware volgen.
dinsdag 18 december 2012
I do believe
In my own way I am a believer
In my own way right or wrong
I don't talk to much about it
It is something I keep working on
I don't have to much to build on
My faith has never been that strong.
Zo begint het lied en hierin zit de hele dynamiek van wat geloven, of ook wel vertrouwen is: je weet het niet, veel woorden gebruiken helpt niet: het is gestaag en steeds de ene kant op werken: naar geloof dat bergen verzet.
Later in het liedje zegt hij te geloven in a higher power. Maar wat is dat? De energie die ons boven onszelf uittilt, zou ik denken. In het liedje wordt het toch een 'hij'.
he gave us all a mind to think with
and to know what's right or wrong
he is that inner spirit
that keeps us strong.
Vandaag, bij de leesgroep over de Ruil, in Clara's brief aan Agnes, we bogen ons er voor de laatste maal over, maakten meerdere mensen met twee handen cirkelende bewegingen in de lucht, in een soort 8 of lemniscaat: om aan te geven hoe dat ging: die bewegingen van geloven, loslaten, liefhebben, telkens weer in een voortdurende stroom waar alles dat alles omhelst. Non-verbale taal die misschien meer zegt dan woorden. Vandaag ben ik in een stemming om te geloven.
