Sinds gisterenavond tot en met nu, deze middag, zing ik in mijn binnenste en af en toe vals naar buiten:
Wij zullen woning zijn en lied... Wij zullen leven.
Het zijn de woorden van het laatste lied dat vier keer op een rij gezongen is in de kapel van de Clarissen, op het einde van de vigilie/adventsviering. Vanaf morgen trek ik me in de Kersttijd terug op die favoriete plek in de stad, waar geen internet is en geen buitenwereld.
Wij zullen woning zijn en lied... Wij zullen leven.
Daar, hier, overal: Kerst is waar het leven nieuw ontstaat, vol verwachting, verlangend naar licht en mogelijkheden.