Elly de Waard

Nou, dat voelt aan als een cadeautje! Gisterenavond keek ik een beetje moe de krant in en zag dat er later op de avond een documentaire zou zijn over Elly de Waard, in Het Uur van de Wolf. 'Als ik nou tv had, dan zou ik dat gaan zien,' dacht ik, 'ja, dit is zo'n moment dat ik de tv mis'. Maar vandaag zag ik op het blog van LucieTheodora, dat die gekeken had en ze had de hele documentaire van Uitzending Gemist, naar haar blog gehaald! In het wijkcentrum waren er de twee biljartende dames, die zo ongeveer doof zijn, dus ik heb gekeken, terwijl ik stickersterretjes plakte op de kerst en nieuwjaarswens van de Grondel die ik in de ontmoetingsruimte ga hangen.

Het voldeet helemaal aan mijn verwachtingen en bracht me ook terug in de tijd. Ik herrinner me dat moment nog goed: ik las al poprecensies van haar en toen ging ze ineens dichten. Ze sprak tot mijn verbeelding omdat ze woonde in een huis in de duinen dat later afbrandde, met de dichter Chr. J. van Geel, die ik eerder dan haar kende. En toen bleek in haar tweede bundel dat ze ook de vrouwenliefde toegenegen was. Die beide kanten, dat herkende ik. Ik kan me de reacties herinneren op het Hollands Dagboek dat ze schreef. Dat ze daarin vertelt dat ze met haar toenmalige vriendin aan het kaarten was en dat ze steeds won en die vriendin een grapje maakte: 'Ik laat jou maar winnen, want ik ben beter in bed'. O, hellup, dat kon nog niet in die dagen.

De documentarie is ook zo mooi doordat het op een ritmische wijze de natuurbeelden van haar tuin in Vogelwater vervlecht met haar stem en haar herinneringen. Ze vertelt dat ze het werken in de tuin zoals het afzagen van gote takken nodig heeft, omdat ze anders de hele dag achter de computer zou zitten. Hoe herkenbaar: de balans zoeken tussen denken en doen.

Toen kwam er een liedje van Dusty Springfield die, pikant detail, wel op haar viel. 'Ook met Janis Joplin had ik wat kunnen hebben', zegt de Waard nuchtertjes. Maar dan zoemt de camera in op haar gezicht, en zie je haar ogen vochtig worden terwijl ze luistert naar Going back van Springfield, The Queen of the white soul. Dit lied moeten ze maar op mijn begrafenis spelen, zegt ze. Doordat ze recensent was van popmuziek en daarover zelf zegt, dat zij ervoor gezorgd heeft dat er werkelijke waardering kwam voor die popmuziek omdat ze de diepere lagen, de betekenis wist te verwoorden, kijk je dieper naar de woorden. Dan  lijkt het alsof het liedje een extra laag erbij krijgt en ook ineens gaat over de terugkeer naar een oorsprong, nog verder weg dan de eicel en de zaadcel.

Now there is more to do, then watch my sailboat glide

and everyday can be my magic carpet ride,

and I can play hide and seek with my fears

and live my days instead of counting years

Let every one debate the true reality

I'd rather see the world the way it used to be

A little bit of freedom is all we lack

So catch me if you can I'm going back.