Nu zijn de meesten alweer weg en wat overblijft is de harde kern van de kaartclub. Zonet zongen ze allemaal: 'Christus geboren, zingen engelenkoren, venite adoremus, venite adoremus', terwijl R. de kroeggemeente dirigeerde. Ik vind dat gewoon leuk. Ik zie dan de oude resten van de volkskerk zitten, die nooit meer naar de kerk gaan, maar het wel goed hebben met elkaar: zij kennen zo'n kerstliedje nog, dat kerklatijn is er ooit ingestampt en komt er zó uit volle borst weer uit. Ze zijn uitgelaten, de grappen vliegen over de tafel heen-en-weer.
Verder was er kerstbrood, gekregen van Appie Heijn, en een zelfgemaakte, goedgevulde kippensoep, drie salades en zo meer. 'Wat denk je, Mirjam, al die gekken bij elkaar?, vraagt R. mij net. Nou, leuk toch!, zeg ik, Ja leuk, zegt R. O, ze gaan nu met zijn allen opbreken. En zetten de tafels terug in de oude stand. En ze willen een doekje voor de tafels, in no time is alles weer van kant.
Nou... je houdt het niet voor mogelijk. De meneer met het hondje heeft aanspraak met een mevrouw die ook alleen naar binnen liep. Ze hebben samen een sigaretje buiten gerookt. Alles om hen heen is nu opgeruimd. Weg is de u-vorm waar iedereen omheen heeft gezeten, de witte papieren tafellakens, de goudkleurige servetjes, de zilveren slingertjes, de kaarsjes in gele waxinehoudertjes.
En nu zitten ze daar samen, in een zo goed als leeg wijkcentrum, de twee alleengangers, tegenover elkaar aan een tafeltje. Hij met een pils, zij met een wit wijntje. 'Mogen we nog wat bestellen?' Ja, dat mag. Een mooiere afsluiting van een Kerst Innn is toch niet mogelijk?! Getuige zijn, van een click tussen twee mensen, die zometeen met elkaar naar huis gaan lopen, de ene brengt de andere thuis.
