Dit was de eerste maal dat ik The Voice zag en het was de finale. Ene Sandra had eigenlijk echt moeten winnen want die heeft het geflikt om 4 platinaplaten te produceren, door alle downloads. Huismoeder, drie kinderen en ja, ze heeft een aparte stem, zag ik op You Tube. Ik hoop dat ze er wat aan overhoudt en niet al het geld stroomt naar John de Mol, die er toch al in zwemt.
En daar waren ze dan, de vier finalisten. Floortje, die al eerder in een finale stond en die 'laagjes' om haar heen heeft, die Marco Borsato eraf heeft proberen te pellen, want dan wordt muziek pas vloeibaar' zei hij... dat was overall niet gelukt, alleen soms een momentje en daar moest ze op doorgaan om er te komen. En de tranen van Floor stroomden, bijna. Daar gaat je droom van een solocarriere. Samen met zijn eigen pupil Ivar zong Marco een gevoelig lied, opgedragen aan een overleden zusje met Borderline, die zich van het leven had benomen. Werkelijk gevoelig gezongen, maar ook Ivar viel af en zo gaan de levenslessen: kop op, morgen is er weer een dag, het leven gaat door.
Toen bleven er nog twee over. Leona, een soort van achterkleinkind van Tina Turner, achtergrondzangeres van Trijntje Oosterhuis geweest, die nu haar coach was. Goede stem, goede presentie, ja, die gaat winnen, dacht ik meteen. Maar er was ook ene Johannes: blonde Frieze jongen, waarvan ik begreep dat de vakjury hem allang achter de coulissen had willen kieperen, maar dat Nederland hem met liefst 82% van de stemmen in de finale had geloodst. The Voice of Holland, zou wellicht The Choice of Holland moeten gaan heten, want Johannes heeft nauwelijks ritmegevoel, is bonkerig en houterig, zingt alles op één toonhoogte, ik vond het een aanfluiting. Aanvankelijk.
Maar op het einde van de avond, begreep ik ineens heel erg goed wat Johannes heeft. 'De X-factor' heet dat in het vergelijkbare andere progamma. Hij deed me ineens denken aan de blonde grote schurk uit James Bond-films en in de Da Vinci Code zit ook zo'n albino-blonderik. En in Stieg Larssons Millenium-trilogie. Ze gaan gewoon hun gang, trekken zich van niks wat aan, gaan letterlijk dwars door alles en iedereen heen.
Johannes is daar het onschuldige leuke broertje van. Een zweem van iets vervaarlijks, soms, in de blik, maar ook niet echt, dus pakbaar en knuffelbaar. Daar wil je wel bij zijn en dan ga je voor een T-shirt met I luv Johannes, die al in omloop zijn en waarvan Trijntje er ook wel een wilt dragen. Johannes is een échte Neandertaler, uuuh nee, ik bedoel: Nederlander.
