Ik las een boek aan het water en tussen het zwemmen en het zonnen: Brandlucht van de Vlaming Eric Vlaminck. Dat was 'bolleh' om te doen. Ik werd er niet lyrisch van, maar ik kon niet stoppen met lezen en las het in een ruk uit. Het is ook wel een sneu boek. Alle personages, een Nederlandse moeder, een Belgische vader en hun dochter wonen in Canada. In het voorwoord staat dat tijdens de eerste deccennia na de tweede wereldoorlog honderden Vlaamse 'tabakswerkers emigreerden naar Delhi, Ontario. Daar introduceerden ze de duivensport, het wielrennen en het kaartspel. Nog steeds is er The Belgian Hall, waar je je in een oud parochiehuis in Vlaanderen waant. Ook nu nog wonen er Nederlanders, die hagelslag van De Ruijter op hun brood eten en andere Hollandse specialiteiten, zoals karnemelk en drop, en zich verenigen rondom kerkgemeenschappen en leesclubs
In deze omgeving spint Vlaminck zijn verhaal en met sprongen in de tijd, van 1964 tot 2011, zijn alle drie aan het woord, en ook uiteindelijk nog een kleindochter. Een verhaal van een tragische familie. Vader doet aan duivensport en gaat elk jaar terug naar België, onder valse voorwendselen, zo blijkt later. Moeder is heel gelovig, katholiek en beide zijn in een voortdurend strijd gewikkeld. Dochter is een vaderskind en kan moeder niet velen. Maar vader verlaat hen op 14-jarige leeftijd. Enfin. Het beschrijft levens vol niet gelukte kansen, de stroop van het verleden die almaar blijft plakken, de onmogelijkheid van met name de dochter om een nieuw leven te beginnen.
Toch was het bolleh, om te lezen. Goed, dus. Wat ook heel erg bolleh was, maar dan heerlijk, fijn en mooi, was om bij weer een prachtige zonsondergang en een opkomende volle maan daartegenover boven de rivier, te luisteren naar Jan Gabarek, tesamen met het Hilliard Ensemble. En ach, over deze dagen, vol zon en warmte en vrijheid, ook die zijn het beste met Vaders woord te omschrijven: Bolleh!
