Dat waren ze natuurlijk ook wel, uitzonderlijk, want het was Vierdaagse en Zomerfeest in mijn stad. Nichtje L.liep voor het eerst mee, elf jaar, maar dat mag als je in het jaar van de Vierdaagse twaalf wordt. Al die warmte en zon is voor wandelaars alleen maar zwaar. En gisteren aan de kant van de Via Gladiola, in afwachting tot Nichtje voorbij zou komen, dan kijk ik toch met welhaast bewondering naar al die wandelaars. Bij slechter weer, ja, dan kan ik me er nog ietsjes iets bij voorstellen, maar bij warmte en zon?... al had ik er een half jaar voor geoefend, ik zou ter plekke nog kunnen besluiten het niet te gaan lopen. Ja, ik ben een mens van het moment,.
Nichtje kwam voorbij, helemaal bruin geworden in haar gezicht. In mijn vooruitziende blik (ja, die heb ik dan soms ook wel weer, al leef ik in het moment), had ik géén gladiolen meegenomen. Ze torste er al enige met zich mee, 'de hele familie' had ze al gezien, zei ze. Ik had een, oorspronkelijk hondenspeeltje, aan een kant een roze balletje, dan een dik stuk touw en aan de andere kant een roze vogeltje, als een haltertje, meegenomen: Krachtpatser! had ik erop gezet. En dat vind ik ook echt: 4 keer 30 kilometer, 4 dagen achtereen, in de brandende zon.
Zo'n eerste week vakantie met zoele zomeravonden en muziek, een natuur die ook uitzonderlijk anders is: de gele dotterbloemen bloeien nu pas in de waterplassen van de Ooy, het gele koolzaad staat menshoog in de uiterwaarden, het groen is nog fris. Dit is mijn eigen kleine privé-ideaal: ik wil dan nergens anders zijn dan in en rond mijn stad.
Voor het ultieme vakantiegevoel, spoedde ik me na de intocht van nichtje L.naar de Albert Heijn en kocht daar vanille-ijs en aardbeien. En dan midden op de middag, niet één, maar twee flinke Hoegaardenglazen vol eten: ijs met aardbeien.... mmm... wat is het leven dan goed. Ik ga me alvast verheugen op die komende tempraturen van 27 tot 31 graden. Van mij mag het: dat ook het weer een zonnige krachtpatser is.
