Kinderdroom

Bah. Je hebt van die mensen die helemaal niet boven zichzelf kunnen uitstijgen. Die het gelijk altijd aan eigen kant willen hebben. Die niet simpeltjes: sorry hoor, kunnen zeggen, als blijkt dat hun negatieve gedachten omtrent jou, helemaal alleen in het eigen hoofd bestaan.Die blijven zitten in een verongelijkt zijn en daarbij de hele tijd de beschuldigende vinger naar de andere kant wijzen naar jou dus, in plaats van naar zichzelf. Dit gezegd zijnde, weet je dat die andere dat precies zo van jou vindt. De absolute machteloosheid ten voeten uit.

Het zal je maar gebeuren dat je volstrekt afhankelijk wordt van de grillen en nukken van een ander. Ik las de afgelopen tijden van Eric Vlaminck nog twee boeken: Suikerspin uit 2008 en een novelle van vorig jaar, Miranda van Frituur Miranda. Zij is een van de peronages uit Suikerspin. Het is heerlijk Vlaams allemaal, de taal, en het speelt zich af in het kermismilieu.

De siamese tweeling Joséphine, gevoelig en slim, en haar zusje Anastasia, kan ook op latere leeftijd nauwelijks praten, maar laat haar gevoel wel zien middels haar, gedeelde lichaam, kunnen niet lopen en worden als kermisatractie tentoongesteld door Jean-Baptist Van Hooylandt in het begin van de 20 ste eeuw. Ze hebben een vreselijk leven, zitten in hun eigens stank, krijgen nauwelijks te eten en worden ook misbruikt. Met grote gevolgen voor de familie van Hooylandt tot en met in het heden.

Ja hoe? ...  De kleinzoon van Jean Baptist, Arthur komt in Suikerspin uitgebreid aan het woord en daar weer de zoon van,Tony. En Miranda van frituur Miranda is weer de ex van Tony. Allen missen de vaardigheden om op een gewone wijze met elkaar te communiceren en heel lang blijf je als lezer in raadselen gehuld wat de siamese tweeling als kermisattractie te maken heeft met het leven van deze kermisexpoitantenfamilie die in een volgende generatie een draaimolen hebben, Kinderdroom, geheten.

Maar Tony is een uitzondering, die werd een onderwijzer, die paste niet in dat kermismilieu.Hoe kan dat toch, is het een kwestie van een kleine verandering in het genenpatroon? ... Ik weet niet wat de bedoeling is van deze twee boeken en waarom in een tussentijd van 5 jaar Eric de Vlaminck zich weer buigt over deze familie van Hooylandt. Apart dat zo'n verhaal aan een schrijver blijft kleven.

Ik heb buikpijn van de beklemmende gedachte dat afkomst, milieu en genen er soms voor kunnen zorgen dat het hele gewone leven van zoeken en vinden en aftasten plotsklaps kan veranderen in de horror van een verwoest landschap, de totale afwijzing naar een ander toe, en waar het vreselijke leven van zo'n siamese tweeling, van helemaal afhankelijk zijn van de grillen van een ander, als heel nabij aanvoelt.