Dit weekend stond in het teken van De Eerste Keer. De eerste keer dit jaar, die koele plons in het water, dat water met je lichaam doorklieven, drijven met armen en benen gespreid, je laten opdrogen in de zon, zon op je huid, aan de voorkant en je rug.... heerlijk! Zomer.
De eerste keer een taart bakken met peer en peccannoten en het versieren met amandeltjes. De eerste keer helpen verhuizen met stralend weer en dan maar naar vier huizen verderop. De eerste keer zo'n nieuwe ruimte beleven en tegelijk, omdat het een zelfde soort woning is, ook overeenkomsten zien. Kun je voelen dat het ene een bovenwoning was, en dit een woning met een tuin? Ja, ik voel dat ik dichter bij de aarde ben, zei L. De eerste keer dat ik ook zoiets meende te ervaren: dat het ene meer ingebed is op aarde en het andere meer zweefde.
Nu is alles natuurlijk elke keer de eerste keer en de laatste keer en soms kan ik daar wel gevoelig voor zijn en wie weet was ik dat wel plaatsvervangend: House for Sale en al betreft het een ander en niet jezelf, de ervaring zit ook in lagen van jezelf: die plekken in het verleden die alleen nog bestaan in het huis van je eigen brein, maar nergens ooit meer te vinden zijn...
We've only just begun zingt die romige diepe stem van Karen Carpenter, en pas jaren later hoor je dan dat The Carpenters, broer en zus, wel voor heel mooie liedjes hebben gezorgd, maar Karen leed aan anneroxia en beide leefden onder een ondragelijke spanning: je zingt de mooiste liedjes de wereld in, maar zelf kun je die plek niet op de wereld veroveren.
Wordt het daarmee minder waar? Nee. Woorden behouden hun kracht, wanneer een ieder , ze nieuw leven inblaast: So much of life ahead, wé'll find a place where there is room to grow... Zo zal het zijn, elke keer weer, als De Eerste Keer.