Er kwam gisteren een meneer binnen die vroeg of er ruimte was. Voor De Antiloop. Aha! zei, ik dat klinkt naar iets sportiefs: bent u van een wandelclub of doet u iets met springen? Nee, ze waren van de scootmobielclub. O, oo... Wel goed verzonnen schoot er door me heen: anti-loop, maar ik vond het toch niet zo gepast om dat erbij te zeggen. Scootmobielers zitten over het algemeen niet uit eigen vrije wil op zo'n ding.
Nou, ze organiseerden wel scootmobieltochtjes in de omgeving en daar wilde hij met ze over vergaderen. Dan kon, geen probleem, dan moest ie wel zelf met een sleutel aan de gang en zelf koffie en thee enzo uit de automaat halen. Dat vond ie best, hij was blij terecht te kunnen, want alles was al gesloten. Vakantietijd, ja, alles al gesloten, iedereen was weg.
Vandaag kwam hij terug. Nee, het ging toch niet door. Hij durfde het niet aan. Hij moest én de vergadering leiden en dan ook nog denken aan de sleutel en een alarm en koffie en thee..Ik ben vergeetachtig, zei hij. Zo sneu... Is er niet iemand anders, die kon assisteren, vroeg ik. Nee, die was er niet. Toen zei ik maar dat ik het wel goed vond dat hij zijn grenzen kende.
Maar ja, wat moeten al die achterblijvers nu toch in de vakantietijd, wanneer hun stadgenoten aan de Grote Uittocht zijn begonnen? De vaste groep bezoekers van het wijkcentrum, die bedachten wel wat: bij de HEMA ontbijten om 9.00u, voor bijna niks koffie, eitje, jus, broodje, croissant. Want er staat altijd een rij, maar misschien nu, in de vakantietijd zou het minder druk kunnen zijn. Ze bakkeleiden, wie degene zou zijn om er voor 9.00u te staan, om de plaatsen te reserveren, voor de zekerheid.
Ja, ze hebben er ontbeten, met meer dan twee tafels aan elkaar geschoven. Maar het was wel druk geweest. Natuurlijk, wie staat er altijd bij de HEMA? De ouderen van dagen en enkele werklozen. Die hebben de tijd voor zo'n ontbijtje, altijd, ook in vakantietijd, want ze hebben altijd vakantie.
