Loetje (2)

Gisteren, tijdens het Personeelsfeestje in de speeltuin, waar ik in mijn eentje in het donker bij de vuurschaal stond, kon ik maar niet op zijn naam komen. Wat erg, dacht ik. Hoe kan dat nou? Dit is mijn naderende ouderdom en het wordt natuurlijk alleen maar erger. Een collega kwam bij me staan en ik vertelde dat hij voor mij, 'mijn jongere' is. Ik kijk met genoegen naar hem en ook een beetje trots. Alhoewel zwaarlijvig, zit er veel ritme in dat lijf. Hoe hij gewoon de hoogst leidinggevende uitnodigt  en met haar een dansje maakt! Ik zou dat nooit durven.

Toen ik aankwam pikten we elkaar op tussen alle mensen, ik wees  naar hem en hij naar mij: Jé, ja, ik heb je gezien, ik heb je in de smiezen! Een paar collega's traden op. Ze zongen liedjes vanaf het papier met gitaarbegeleiding. Ik vrees dat dit een beetje een ijzeren wet is: als je het doet is het heel leuk, maar voor de omstanders is het ook wel een beetje afzien. Je hebt meer zin om te gaan swingen, maar het initiatief en de moeite die ze ervoor gedaan hebben, de afgelopen maanden wekelijks anderhalf uur oefenen, hoorde ik van iemand die niet mee is gaan doen, vraagt om support.

Iemand van achteren sloeg een arm om me heen. Hij was het, wiens naam ik nog niet had teruggevonden. Vannacht werd ik wakker en wist ik het ineens: Loetje, Loetje heet je. Hé Mirjam, je dacht toch niet dat ik je zou vergeten? Langs jou heen gaan,kan ik niet hoor! We knepen elkaar, omarmden elkaar, schuifelden even in het donker, keken elkaar in de ogen. Hoe gaat het met jou? Goed!!! En met jou? goed!!!

- Hoe is het met de suiker? vroeg ik.

- Ja goed, helemaal stabiel.

- Hoe ga je zo meteen naar huis?

- Wandelen! Nee hoor ik ben gebracht en ik word straks opgehaald. Anders had jij me wel naar huis gebracht, toch?

- Ja, dan had ik met je meegewandeld, want een auto heb ik niet!

- Ik wist het wel, ja, jij zou met me meelopen, zeker weten!

Met de armen in elkaar gehaakt liepen we een paar passen in het donker.

- Vind je niet dat ik er goed uitzie? Kijk dan, mijn haren netjes, mooi t-shirt, goede broek aan, goede schoenen!
Wijdbeens ging hij met beide armen langs zijn hele lichaam heen, van boven naar beneden.

- Ja hoor, je ziet er hartstikke goed uit, alleen een beetje teveel pens. Iets minder dik zou beter voor je zijn.

- Dat hoort nou eenmaal bij me, dat is altijd zo geweest!

- Vroeger was je toch wel iets dunner?

- Nee hoor, echt waar, niet!

Loetje. Ik heb ooit eerder een blogje aan hem gewijd. Ik heb het even opgezocht: zó lang geleden al: op 9 april 2009. Zo snel gaat de tijd, zo weinig is er tussen hem en mij veranderd. Mooi. Ik hoop zijn naam nu niet meer te vergeten.