De hemel van Folon, denk ik altijd bij al die kleuren van lichtgele, roze, rood, hemelsblauw, donker blauw paars. Het mensje van Folon, denk ik dan vervolgens en denk dan aan Vader die langzaam verdween, 'fading', is het Engelse woord daarvoor. Alles wat ongemerkt komt en gaat, soms in kleine veranderingen, die je niet bij houdt. En dan ineens in het zover: alles is definitief anders dan voorheen. Of misschien eerder: de cyclus heeft zich voltooit en er begint iets anders.
Twee dagen weg van de hoeve levert kleine veranderingen in de moestuin op, die je opmerkt, wat leuk is om te zien. Hé, die vier hele kleine preitjes, die ik tussen het onkruid ontdekte en waar ik de bloeiende struik met paarse bloemen die erboven hing weggeduwd heb door de ondersteunende stok te verplaatsen, die preitjes die gaan het redden: ze wortelen nu al steviger en ze zijn wat dikker en groter geworden! En die lichtgele pompoen, waar ik de grote stengel met de grote bladeren zo verschoof, dat deze de zon kan opvangen, begint nu licht oranje te kleuren!
Zo had ik de opkomst van de sterrenhemel eens bewust willen meemaken. Nu zag ik de eerste ster verschijnen en toen nog één en ik vroeg me af of de eerste toch misschien een satelliet was, die leek te bewegen. Ik bleef turen, nee toch niet. Een derde ster en een vierde ontwaarde ik en vaag verscheen de W aan sterren. Toen werd het te koud en besloot ik het bijna-geziene proces in dit blogje vast te leggen. En straks als het pikkedonker is, weer naar buiten gaan: mensjes van Folon zie je niet meer, maar wel wat anders, nieuwe aanwezigheid, voor kinderen is het helemaal waar:'opa is een sterretje geworden', de hele hemel zal fonkelen.
