'Wilders zegt het verkeerd, maar hij heeft wel gelijk', zeggen ze. Ik besluit om niet in discussie te gaan. Want ik snap hun redenatie wel. Eigen kleinkinderen komen niet aan de bak, het lukt hen niet om een huis te huren, er is overal te weinig geld, en waar moeten die vluchtelingen dan van leven? 'Van onze centen en we hebben al zo weinig!. En denk je nou echt dat die ooit terug willen naar hun eigen land? Echt niet, die hebben het hier straks veel te goed! Al dat schorem en gespuis!' Ik zeg alleen maar dat het héél moeilijk is... 'Wat zou jij doen als je niet meer veilig bent in je land?'
- Dat moeten ze dan daar veranderen!'
- Daar heb je nu niks aan...'
- Nou ja, oké, degenen, die echte, hoe heten ze ook alweer?, de politieke vluchtelingen, die mogen wel blijven. Maar dacht je nou echt, dat dit het grootste deel is? Echt niet! De meesten willen alleen maar komen profiteren, die denken dat het hier luilekkerland is.
O. Ik weet dat degenen die het zeggen in feite een goede inborst hebben. Maar de wijze waarop het gaat over 'die daar, al die lui die niet te vertrouwen zijn', het klinkt alsof het ongedierte is, dat weg gebannen moet worden, met de verdelgingsspuit eroverheen. Zoals onderzoek heeft laten zien, dat zo ook de Joden langzaam gemarginaliseerd werden, hun menselijke gedaante verloren, anoniem gemaakt, monsterachtig.
Ze hadden gelezen dat de vader van Ayan, dat jongetje op het strand zijn eigen zoontje zo had neergelegd. Het beeld doemt op van een kwaadaardige, harteloze man die voor het effect, zijn eigen zoontje bloedeloos ze heeft neergeschikt op het strand. Wat moet je tegen zo'n soort verhaal zeggen? Het zal ongetwijfeld op internet circuleren, zoals zoveel.
Ik heb er geen woorden voor. Voor al die contrasten, die scherpe verschillen tussen mensen onderling, de gespreide bedjes en het maar moeilijk rond kunnen komen, de veilige thuishaven en de boze buitenwereld, de onveilige plekken op aarde en daar waar je op adem kunt komen. Dat de een leeft ten koste van de andere.
