Vorige week in Chennai viel het me al op: zondag is een andere dag dan doordeweekse dagen. Op het strand daar was het beredruk en er waren ineens voedselstalletjes met plastic krukjes eromheen. En theeverkopers. Er waren kinderdraaimolentjes die de andere dagen onttakeld waren. En midden op het strand kon je van een grote plaat vol ballonnetjes deze kapot schieten. Dat is het enige vermaak, op het strand.
Gisterenavond hier verbaast me dat ook. Mensen zitten alleen maar op het strand, of staan, zonder eten en drinken, ze praten met elkaar. In het donker lichten enkele mobiele telefoons af en toe op. Ik zag al die strandtenten en picknickkleden vol voedsel en drank voor me, waar het westen zich mee volpropt, dan is het pas gezellig, goed eten en drinken erbij. Alsof je niet genoeg aan elkaar, alleen, kunt hebben....
Ja, er is hier wel een
beachshop-markt, en dat is een eettentjesgebeuren, waar je kleine bakjes met van alles kunt bestellen. Twee rijen met aan weerszijden stalletjes. Het was er niet overdreven druk. En er is een
Food Court op het midden van het strand. Daar eet ik nu altijd 's avonds.Gezellige doorloop, enige tafels en stoelen op de open binnenplaats. Een chicken biryani, een flinke kom rijst met daarin een kipkluif en nog een stukje kip, kost 130 rupie, ongeveer 2 euro. Ze maken ook simpele burgers en sandwiches en er is ook Chinees en noodles, en voorin verkopen ze ijsjes en kleinere snacks.
Hier was het ook veel drukker dan door de week op het strand. En ik viel met mijn neus in de boter: er begon op het evenementenplein voor het Gandhi-monument net een dansvoorstelling. Het was er afgeladen vol. Boven het podium kijkt het beeld van Nehru mee. Er traden kinderen en tieners op, begeleid met live-muziek door vier volwassenen, de kwaliteit was hoog en ze stonden op op posters aangekondigd. Maar ja, in het Hindi, dat kan ik niet lezen. Gezellig zoveel mensen bij elkaar en vlak voor mij, bij het podium werden vier christelijke zusters in het wit, met egards gevraagd om daar plaats te nemen. Ik stond aan de andere kant van het hek. Maar ik geloof dat je niks hoefde te betalen, als je op de stoelen was gaan zitten, ik zag nergens kaartjesverkopers of controle.
In een ander tentje ontdekte ik dat ze daar melkproducten verkochten: lassi in een dicht bakje, ijsjes, melk in flesjes en ‘buttermilk’. Geen idee wat dat was: ik kreeg een plastic zakje met melk, 200ml,
het is geproduceerd in Pondicherry en het bevat plantenextracten en natuurlijk zout. Het resultaat is een karnemelk-achtig drankje dat heel dorstlessend is. Ik prikte een gaatje in het zakje en zoog het leeg
Er was de zondagmarkt: de M. Gandhiroad, de grootste winkelstraat dwars door Black Town was afgezet en aan beide kanten kraampjes. Ik dacht aan al die zondagmarkten in Londen, zou dat overgewaaid zijn? Maar nee, dat kan niet, achteraf gezien, want Pondicherry is altijd een Franse kolonie geweest. Ik zag niet zo’n verschil met wat je overal, in zijstraten al te koop ziet. Op één kraampje na: die jongen verkocht ronde, platte zeefjes met daarop een kolammotief. Als je er witte
bloem op strooide, dan verscheen het motief op de grond. Ik kocht er meteen twee van. Leuk om thuis uit te proberen. Maar het moet dan natuurlijk niet vochtig zijn, want dan verdwijnt het meteen
Alle winkels zaten dus dicht, het was overal in de straten veel rustiger, maar de overdekte Goubertmarkt, midden in Blacktown, was wel open. Ook hier was het rustig. Ik wandelde langs gangetjes vol geurige bloemen, jute zakken vol. Men haalt de groene steeltjes weg, fragapani wordt verpulverd, ook van rozen blijven alleen de kleurige bloemblaadjes over. Hier koopt men dus bloemen voor de huisaltaarrtjes thuis. In Chennai, in de buurt van mijn overnachtigsplek bij het lieve echtpaar, zaten er vrouwen met manden vol bloemen alleen vroeg in de ochtend, later op de ochtend waren ze al verdwenen. Om je dag zó te beginnen, bloemen brengen in de tempel of bij je eigen huisaltaartje...
Ik zag wel andersoortige activiteiten: er kwam een grote groep kinderen en jongeren in strakke
wielrennerachtige witte pakjes, ook meisjes met beginnende borstjes, over de boulevard aan gerollerskate. Het was Jai Hind, de rollerskating club van Pondicherry, ze hadden een spandoek bij zich: Salute to our real heroes: May their soul rest in Peace who sacrified their lives for our
Motherland. Ze staken een kaarsje aan bij het monument van de onbekende soldaat aan het strand
En vlak langs de dansvoorstelling verscheen er ook ineens een grote groep jonge mannen met een spandoek. Ze liepen gewoon door, niemand die echt aandacht aan ze besteedde. Al met al een heel genoeglijk zondags dagje.
