En toen was ik nog steeds in India.... India, de Regelgever is monsterlijk groot... Er verscheen ineens een nieuw woord: ik moet een Exit Permit hebben om het land uit te mogen, alleen via internet aan te vragen, bleek toen ik wéér bij de immigratiedienst in Chennai binnenliep. Op de vlieghaven zeggen ze dan nog dat ik het zó mee kan krijgen... Al die misinformatie...
Net als een poel met krioelende krokodillen, die ik vandaag onderweg van Chennai naar Mailbalipuram waar ik nu ben, heb gezien. Een krokodillen-dierentuin, met crocs van over de hele wereld, door de overheid ingericht. Gaat er weer onverwacht een brede bek vol tanden open... Mij gaf het wel energie om ze te zien, want ik had de hele nacht tot 10.00 in de ochtend in de vertrekhal doorgebracht. Het vliegtuigpersoneel was heel aardig, hebben van alles geprobeerd, liepen met mijn paspoort op en neer van hun incheckbalie naar de immigratiedienst, alles ‘knus’ gehuisvest in één ruimte. Maar het mocht niet baten... Wij zijn hulpeloos, zeggen ze dan en kijken daar dan ook zo bij.
Dat was dan weer een aardige tuktuk-rijder, die me uiteindelijk op dit heel fijne plekje heeft gebracht. Lakshmi Cottage, in Mamallapuram, ik hoor in mijn kamer de branding, het ligt bijna aan een zandstrand. Dat blijft zo apart: precies op het moment dat ik moe werd in die tuktuk, zegt hij: Je hebt vast vannnacht weinig geslapen...
donot worry God will help you... he is helping everybody... hindu, moslim, christian, I always say: there is only one God! Hij trakteerde me onderweg op thee. Tegelijk heeft hij genoeg ‘zakeninstinct’, om toch nog de afgesproken de prijs een beetje te willen verhogen. En dan denk ik: gelijk heb je, waar hebben we het over, voor jou is die paar honderd rupie zoveel meer waard, dan voor mij. Het dan toch speels kunnen doen, hij had ook nog geldbriefjes uit Oman op zak, liet het zien en zei: Hier, deze dan erbij voor jou!
De aanvraag en honorering van de Exit Permit, en dan moet het me eerst nog lukken, zoeven viel de site op de krakkemikkige computer in het
guesthouse steeds weg en kon mijn iPad geen verbinding met de WiFi aldaar maken en Google pakte die computer ook niet, die aanvraag dus kan volgens de site twee weken duren. Nu lift ik mee op de smartphone van de zoon van de eigenaar en is er niks aan de hand. Ik beschouw het maar als een verlengde vakantie. Het heeft ook wat prikkelends, elke keer een onverwachte situatie. En dit is het soort plek, vol gezellige winkeltjes en een klein goed boekhandeltje, een strand met palmbomen, waarvan ik me altijd heb kunnen voorstellen zo te willen overwinteren....
Dus tja, ach... India wil me nog niet kwijt, denk ik nu maar.
