Auroville

Ik ben naar Auroville geweest. Dat ligt iets meer dan 10 km uit Pondicherry en is door The Mother opgericht. Volgens het verhaal ging ze in meditatie en wees een plek op de kaart aan. Daar vond men, midden in de kale vlakte een grote banyanboom, dat is in India een heilige boom. Het typische eraan is, dat het luchtwortels aan de takken krijgt, die vervolgens weer in de grond wortelen en  nieuwe stammen worden. Resultaat is op deze plek een boom van 50 meter doorsnede, waaronder tijdens lunchtijd schoolklassen en een groepje vrouwen aan het eten waren, in grote kringen.

Centraal in Auroville, letterlijk, de stad van de dagenraad, op 28 februari 1968 opgericht, en dat ‘de stad van de mensheid’ wil zijn en waar bij de oprichting 124 hoopjes aarde uit verschillende landen in een lotusurn verenigd zijn, is de Mantrimandir. Het is een gouden bol, een soort van spirituele zon, het is geen tempel, maar een plek waar de mens misschien haar bewustzijn ontdekt: een deel te zijn van het goddelijke. Onderin is een kristallen bol die drijft in een Lotusvijver en pal erboven kan er zonlicht inkomen en dan ontstaat er een lichtstraal die direct naar het kristal gaat, symbool van de vereniging van licht met de materie.

Om de bol zijn twaalf meditatieruimtes. De eerste acht representeren elk een houding naar het goddelijke: Sincerity, Humility, Gratitude, Perserverance, Aspiration, Receptivity, Progress, Courage. En de laatste vier, je houding naar de mensheid: Goodness,Generosity, Equality, Peace.En dan zijn er buiten twaalf tuinen, met ook allemaal mooie titels... Er is een amfitheater bij, voor samenkomsten. Je kunt er wel in, maar dan had ik 's ochtends vroeg moeten komen, nu is er een uitzichtpunt. Het roept allereerst bij mij iets science-fictionsachtigs op. De Mother was ook kunstenares, dan hoort het bij je aspiratie om iets moois te willen creeëren: een stad van vrede en eenheid van de mensheid, zo’n symbool...

Ik had al eerder een kaart van Auroville gekocht en die staat ook tjokvol mooie woorden. Het deed me denken aan kaarten uit de Atlas van het Gevoel. Als je aankomt is er eerst, langs een groen pad een Visitors Centre, met cafeetjes en winkeltjes. Een wandelpad brengt je bij de Mantrmandir. Er lag een geasfalteerde weg naast, waar enkele scooters en fietsers rijden en soms ook een tuktuk, vrachtwagens en ik zag een Auroville-schoolbus. Maar waar is de echte stad, waar wonen de mensen? 

Na de Mantrimandir bekeken te hebben, ben ik wat gaan rondwandelen. Een ongeasfalteerd zijweggetje in. Toen kwam ik uit bij het Central Guesthouse en daar trof ik een echte Aurovilliaan, een Nederlandse vrouw, getrouwd met een Fransoos. Ze hebben drie kinderen grootgebracht in Auroville, ja alles is aanwezig ,ook een schoolsysteem die toegang geeft tot de gewone universiteiten. Twee van haar kinderen zijn dat ook gaan doen, de andere is bezig met hout. ’Het is helemaal aan jezelf wat je wilt....’ zei ze, er zijn geen regels of doelen....

Dat geldt  ook voor je ingroei in Auroville. Er zijn heel veel guesthouses, ook voor familieleden en vrienden en een ieder staat een derde  van  de inkomsten af aan Auroville, dat is voor alles wat  er ondernomen wordt of aangeboden, als geld een rol erin speelt. Een prikbord bij het restaurant toonde van alles in het New Age-aanbod, zoals dat eerder heette, maar ook salsa dansen en metaalbewerking. Een ieder komt met eigen talenten en vaardigheden. Als gast ben je gast, maar zij kende ook iemand die nu tijdelijk op het huis van  een Auroviliaan paste, dan ben je dus weer iets er tussen in...alles is mogelijk. Elke Aurovilliaan werkt als vrijwilliger en krijgt een vrijwilligersvergoeding. Als je niet rookt en drinkt, kun je daarvan leven, zei ze.

Het maakt voor mij meteen veel uit, als je een mens ontmoet waarmee je wel een klik voelt en dat die dan vertelt over haar leven. Ze vertelde dat haar moeder onlangs geworven was en dat ze na 19 jaar weer even in Nederland was. Zo koud!. De gewaarwording dat je lichaam dan inkrimpt en zich te weer stelt. Ze was dankbaar dat ze op het juiste moment was gekomen, ze was bij het vertrek van de geest van haar moeder, uit haar lichaam. Ze vond het afscheidsritueel bij de dood van een Aurovilliaan altijd heel mooi.  Die wordt dan naar Farewell gebracht, het is daar stil, mensen leggen er bloemen bij, geen  uitgebreide teksten of woorden, soms wel wat mantra’s, soms, maar ook dat is in samenspraak met de dierbaren, en dan wordt het lichaam naar Adventure gebracht, Dan wordt voor mij ineens levend, dat dit ook een woord kan zijn, voor ‘begraaf- of crematieplaats’

En dat er dus werkelijk gewoond en gewerkt wordt in Auroville. Zij dacht dat ze er niet zou sterven: ‘Ik ben nu 58... ik merk dat ik steeds slechter tegen de hitte kan... Nu is het goed te doen, maar tussen maart en september, voordat de moesson begint, is het ook een hard klimaat. Ik heb nu wel wat maniertjes gevonden om ermee om te gaan, maar ik zou toch graag in Frankrijk willen gaan wonen, dan. Als mijn man dat ook zou willen...’ Er zijn overigens ook jonge Aurovilliaan die jaren ergens anders gewoond hebben, maar uiteindelijk juist naar Auroville terugkeren.

Iedereen kan alleen zelf ontdekken, wat Auroville voor je is, zei ze. Wanneer je dan uiteindelijk echt Aurovilliaan wil worden, dan maken zij een letter of recommendation, die je aan de Indiase staat kunt laten zien. Die geven dan een verblijfsvergunning voor vijf jaar, want Auroville is al erkent als belangrijk project. Er zijn nu ongeveer 2000 Aurovilanen.

Maar ik vermoed dat de impact van Auroville wel groter is, dan 2000 idealisten, om ze maar even zo badinerend te noemen. Een boek liet zien dat het bijvoorbeeld architecten van over de hele wereld heeft getrokken, die er van alles gebouwd hebben. Zelf melden ze dat ongeveer 40.000 mensen in de dorpen rondom Auroville ook profijt hebben, via scholing, landbouwprojecten en kledingnaai-ateliers, medische zorg etc. Ik heb meteen in de avond per mail alle info omtrent Auroville opgevraagd, zoals wat het kost om er gast te zijn. In het Centrale Guesthouse gaat de prijs van 1200-1900 rupie per nacht, 1200 roepie is ongeveer 15 euro. Daarvoor krijg je ook een ontbijt en avondmaaltijd, plus een fiets en de was wordt voor je gedaan.

Ik ben wel geïntrigeerd. Wil al die woonwijken en speciale plekken in Auroville, met al die mooie namen weleens uitgebreid bekijken. Mensen van zoveel verschillende nationaliteiten ontmoeten. Bovendien ligt het op fietsafstand van zee en er is ook, overigens een zwembad. Eigenlijk ken ik Auroville al  sinds mijn puberteit. Wie weet ga ik er nog eens heen, voor een maandje ofzo. ‘Als the divine! in het taalspel van Sri Aurobindo en The Mother, dat voor mij in petto heeft. Maar als ik straks vijf jaar niet India in mag, dan wordt de kans van een ‘Misschien tot ziens!’, die Auroviliaan G. bij het afscheid zei, wel klein.