Waarom uitstellen, wat vandaag nog kan? is al langer mijn motto. Zo ben ik ook voor de tweede keer in korte tijd in India verzeild geraakt omdat ik dacht dat het nog kon op hetzelfde visum.... Dus waarom niet nog een keertje naar Auroville, op onderzoek uit naar de stad? Weet ik ook beter of ik het het de moeite waard vind om er nog eens terug te komen.
Ik ben er gaan wandelen, met de kaart in de hand. Aurovilliaan G. had gemaild dat ik meer concrete info bij
The Solar Kitchen kon krijgen. Dit bleek eeen gebouw te zijn waar elke dag lunches en diners gemaakt worden en waar je je dan voor opgeeft. Heeft iets kloosterachtigst; samen eten. Midden in de gaarkeuken, gerund door Indiase vrouwen, de sfeer had verder iets wijkcentrumachtigs. Prikborden met aankondigingen van activiteiten, de wekelijkse nieuwsbrief word er verstrekt. Op naam, zo bleek, want ik had er al eentje meegenomen en zag toen pas het etiketje.
Daarnaast een gebouw dat
Pour Tous heette, een distributiecentrum van voedsel voor Aurovilianen, er stond uitdrukkelijk bij dat gasten en bezoekers niet naar binnen mochten. Hier een voedselbanksfeer. Ik zag Aurovillianen met plastic kistjes naar binnen en buiten lopen en de oude flesjes en verpakkingen werden weer gescheiden verzameld. Het had ook iets van de afwasplek op een camping, ieder bezig met een eigen bedoening, niemand praatte met elkaar.
Zo kreeg de zin die ik eerder gelezen had, ‘communicatie’ is moeilijk in Auroville’ die me al opgevallen was, wel een betekenis. Want ook verder , ik wandelde de
residentiële zone, in waar alle gemeenschapjes zijn, allemaal verbonden op ongeasfalteerde wegen en olifantenpaadjes, passeer je elkaar en de ander keek dan langs mij heen. Niet dat ik er veel mensen trof, de 2000 Aurovillianen zijn waarschijnlijk aan het werk, ik zag ze zitten in het gemeentehuis achter computers in het
Financial Center en bij het info-centrum boven de Solar Kitchen. In de keukens, ook van de drie cafétjes die ik er trof, westerse prijzen,ik kon er niks nuttigen, want je moet een Aurokaart hebben, werden bemenst door Indiërs. Evenals geiten die ergens gehoed werden en veegwerk. Aurovillianen zijn waarschijnlijk vooral hoog opgeleid en doen dan dus geen handwerk...Er wonen ook Indiërs in Auroville in heel kleine hutachtige huisjes.
Het was overal dus doodstil, alleen de vogeltjes floten en dat gaf het geheel een ijle en ook wat onwerkelijke atmosfeer. Waarom zou je elkaar niet gewoon groeten, met een glimlach? Waarom ook die gedachte dat je geen vrienden van elkaar bent, want je hebt elkaar niet gekozen? Is niet elke plek waar je mensen treft, juist een gelegenheid om nieuwe vrienden te maken? Een soort van gedachte dat dit je afhoudt van je concentratie op ‘het Hogere’? Ik heb daar ondertussen niet zo veel mee....
Er staan prachtige gebouwen in Auroville, ronde vormen, veel doorkijkjes en licht. Er is een
performance center, een grote zaal met een parketvloer, ik zag het artscenter, met een groot atelier, dat als geheel
Last School heet. In deze culturele zone, was er ook een
Future school en een
Transition School en het heette daar ‘Transformatie’, maar daar was niemand te bekennen. Alsof er te weinig Aurovillianen zijn om alles te bemensen....Het gemeentehuis kijkt uit op de Mantrimandir. De ‘woonwijken’ , dat was een doorsnee van de samenleving, zou je kunnen zeggen. Mooie villa’s, en wooncomplexen die duidelijk ontworpen zijn, maar ook kleine losstaande huizen, vrij eenvoudig.
Alleen bij het Youth Center hoorde ik menselijke geluiden, ofwel veel kinderstemmen. Onder een boog door, waar Peace City opstond, waren daar heel veel kinderen werkelijk van alles aan het doen, met hout en klei bezig, een toren met touw bouwen. Heel veel Indiase kinderen, er rijdt ook een schoolbus, en ook ‘witte’ kinderen.
Kortom: het intrigeert me genoeg, om er langer te willen blijven, want er is veel dat ik nog niet gezien heb. Toen ik weer bij de Mantrimandir zat, bij het uitzichtpunt, vroeg ik me ook ineens af, hoe dat zal zijn, om daar samenkomsten mee te maken, bij zo’n enorme bol van goud. Leidt dat niet af? Ja, het is het symbool van
The Divine Light in je, maar het straalt dus ook een enorme materialiteit uit...
