Toen kwam de lente, bijna een week in zomergedaante: warm en overweldigend, terwijl er nog geen blad aan de bomen zat, de lentebloemen nog in knop, nog geen roze bloesems te bekennen. Het was alleen duidelijk dat de winter voorbij was. En toen hoorde en zag ik geruchten van de lente: narcissen in velden, bloeiende prunus, felgekleurde tulpenvelden. Maar in mijn eigen leefomgeving was de lente mild; de kleuren bruin bleven overheersen tot ik de eerste groene waas tussen de bomen zag.
En nu maak ik hier een aanzwellende lente mee, hoe anders dan de explosie zoals ik het in de stad altijd ervaren heb: ineens die explosie van kleuren in mijn achtertuin, de plantsoenen, langs de berm van de snelweg en bij de oevers van de rivier, die ook weer voor het eerst dan blauw kleurt. Nee, hier is het zacht en o zo mild , elke ochtend als ik de ramen uitkijk is het weer ietsjes dichter en groener en dat heeft een eigen schoonheid: elke dag een subtiel ander uitzicht tussen de bomen en ik denk aan het grünen, het groenen van Hildegard von Bingen, de groenkracht in je die aan alles het leven geeft, je levend houdt.
Gisteren in dat mistige, na een regenbui, terwijl ook de witte krentenbloesem in het kreupelhout staat in die groene waas; dan heeft alles ook een zachte melancholie... en vanochtend dacht ik aan het liedje Scarborough Fair van Simon & Garfunkel. Het liedje deed mij altijd denken aan het op de drempel staan van de lente naar de zomer, door het noemen van de kruiden in het refrein: Parsley, Sage, Rosemary and Thyme, al had het ook altijd iets van die milde melancholie over zich.
En nu voor het eerst ontdek ik de tekst in de (Full Version) Lyrics op YouTube in een filmpje met daarin ook middeleeuwse schilderingen verwerkt en die muzikant die een dubbele fluit aan zijn mond brengt en waar ik ooit in het echt lang naar heb gekeken. Waar? Was het in de basiliek van Franciscus in Assisi, is het op een fresco van Giotto? Ik kan het nu niet terugvinden, maar weet alleen dat toen ik voor het eerst in Assisi was , het daar voor mij ook was in een mengeling van verlies, afscheid, moeten loslaten en tegelijk de geboorte van nieuwe tijden.
Wonderlijk, hoe dit kan gaan: want nu ineens blijkt de tekst van het lied volkomen dubbel gelaagd te zijn. De tweede stem, die tussen haakjes staat en waarvan ik de woorden ook nooit heb gehoord en opgevangen, die zingt ook over oorlog, over een man op een heuvel... Het is het samengaan van afscheid en tegelijk een zacht glooiend groen landschap en een boom in bloei.
