Gisteren zag ik, voor het eerst, in de schemering drie kleine hertjes op 20 meter van mij af de weg oversteken. Ze keken mij één voor één ook nog eens aan. Ze hadden een donkerbruine dikke vacht en een witte bolle pluimstaart. Ik vraag me af wat dat aan camouflage doet. Eerder zag ik alleen een witte staartje, dat dus heel erg opvalt, vanaf de fiets tussen de bomen wippen en iets donkers: tot de waarneming van gisteren vroeg ik mij af of ik dit juist had gezien. Misschien is het in een sneeuwlandschap, alles bij elkaar wel een goede camouflage. Een foto heb ik niet kunnen maken, terwijl ik letterlijk voor de wandeling tegen mezelf zei: ‘Zal ik mijn iPad meenemen, ach laat ook maar... Zul je nét zien, dat ik vandaag wel iets zie.’ En zo was het.
Ik ben er erg goed in, dat juist wanneer ik welbewust een gewoonte doorbreek, er dan juist iets uitzonderlijks gebeurd. Mijn iPad neem ik meestal automatisch mee, maar nét die ene dag dat ik naar het foodcenter ging in Mahabalipuram, waar ik dagelijks at en het goed had met de mensen die daar werkten, gebeurde het dat er door de hoofdstraat een uitgebreide bruiloftsstoet trok. Misschien dat je geheugen dan wel extra haar best doet en op scherp staat, ik zie nog de heel serieuze blik van het bruidspaar voor mij, opgetuigd in kleurige kleding, vol sieraden, gedragen op een troon door de straat en de vele dansers die met bloemen strooiden om hen heen. Zo zal ik die hertjes die één voor één de weg overstaken en met gespitste oren mijn kant opkeken, waarschijnlijk ook niet snel vergeten.
Vandaag laat ik mij maar begeleiden door dat lievelingsliedje van mij, van John Denver: Today: ‘ Today is my moment, Now is my story, I laugh and I cry and I sing... Hier in het bos lijken Corona en al het gedoe rondom de vaccins soms heel ver weg. Het lijkt soms net het Wilde Westen: dan weer wel en dan weer niet raakgeschoten, en dan heb ik ook wel plaatsvervangende schaamte dat het rijke Westen de vaccins niet vanzelfsprekend deelt met de rest van de wereld.
